Η πιο λογική εξήγηση aka πως να μετράς τις νύχτες με έναν άβακα

 Νόμισα, νομίσματα πως αξίζει η ηλικία

Σφιχτά, πως κρυφά θα αναπολώ στιγμές

Πως, θα πλέκω με λυγμό την ανατολή

Εμένα, θαρρώ πως ράντισα με ξιπασιά

Θα, μένουν οι στιγμές στο ράντσο για χουζούρι

Αγκαλιάζω, έτσι για λίγο σημασία

Μα, τους δρασκελισμούς στους τόνους

Ίσως, η οξεία είναι βαρεία

Συνειδητά, για να λέω πιο χαμηλά το σ’αγαπώ

Απέχω, για να μπορώ να αγγίζω

Παύση λειτουργίας του blog

με αυτήν την φωτογραφία άρχισα και με αυτήν τελειώνω (27/2/06 - 30/10/13)
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν και συνέχισαν να διαβάζουν το blog μου απο το 2006 και ύστερα. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για αυτό το υπέροχο ταξίδι τόσων χρόνων, για τις ατέλειωτες λογοτεχνικές, ψυχικές και συναισθηματικές στιγμές που μοιραστήκαμε και βιώσαμε απο απόσταση και που για κάποια λεπτά αγγίξαμε τις ίδιες σκέψεις ή τουλάχιστον σχεδόν ίδιες. Ο λόγος που γράφω αυτην την ανακοίνωση είναι γιατι μετά απο 7 χρόνια ύπαρξης αυτού του blog αποφάσισα να σταματήσω την συγγραφή κειμένων με τελικό σκοπό το ανέβασμα τους στο blog. Θα ρωτήσετε προφανώς, ποιος ο λόγος; Λόγοι υπάρχουν πολλοί. Ίσως είναι και μόνο ένας. Δεν έχει σημασία όμως, το σημαντικό είναι πως συνεχίζουμε το ταξίδι μας. 

Παραμένω ποιητής. 

Σας ευχαριστώ πολύ.

ν.
(27/2/06 - 30/10/13)

οδυνηρό

για λόγους διάφορους το ανεπίσημο, είν' αρκετά επίσημο

για την χρυσή τομή που σταθμίζει το ασφυχτικό ποιείν

φροντίζω να 'μαι οξύς, μπρος στ' εντερικό αποτύπωμα της ιτιάς

μα αφρίζω, στην άμμο ξερνώ τ'αλάτι το αιχμηρό

είναι το ασφυχτικό το ποιείν.

στου δέρματος τα φτιαξίματα, ομιχλώδες οι στραγγιγμένες

σιδερόβεργες, στων χειλιών το μεροκάματο

κι ας είν' βαθύς ο πόνος, μουλιάζει στους κιώνες

ο ήλιος της ακρόπολης και η πόλη πια σιγεί.

το ποιείν.

γιατι όχι αλλιώς;

στο έτσι κι αλλιώς, έτσι κι αλλιώς

εσυ στο φύγε, και γω στο πήγαιν'έλα

έτσι κι αλλιώς, εσυ αλλιώς και γω έτσι

για το φύγε και το πήγαινε, στο μείνε

δεν καταλήγουμε ποτέ, και γω απορώ

γιατι όχι στο αλλιώς και πάντα στο έτσι

και αν είναι έτσι γιατι όχι αλλιώς.

το ίδιο ποίημα.

μια είναι σκληρή γυμναστική, το εγώ

στα πιο αυστηρά θέλω, κρότος σιγής

για μια αναπνοή, τσιγαρίζει η άμμος

στα δάχτυλα σου ανάμεσα, γροθιά

στα αιχμηρά υφάσματα του νερού

που κινείται ακίνητο και φλέγεται

το ύφασμα πονεί και εγώ σιγώ

σιγώ εγώ και πονεί το ύφασμα

γιατί συ στις κλωστές δεν αντιστοιχείς

φλέγεται και ακίνητο κινείται

το κορμί σου διστάζει να ακροβατεί

του νερού υφάσματα αιχμηρά

δεν ξυρίζουν σκλήθρες ανεργείας

γροθιά ανάμεσα σου, δάχτυλα

και μια πονεμένη νυχτιά

άμμος τσιγαρίζει, αναπνοή

στα κάρβουνα, τη σκόνη προτιμώ

σιγής κρότος, θέλω αυστηρά

να μην ποθώ τα θέλω σου

εγώ.

το.

γυμναστική, σκληρή, είναι, μία

το να σε θέλω και δεν μπορώ.