Ανοίγω τα μάτια μου..Σηκώνομαι αργά αργά και κοιτάω γύρω μου. Μια απορία βουίζει μέσα στο μυαλό μου.. ''Που βρίσκομαι'' ψιθυρίζω..
Δεν βλέπω καλά, λίγες αχτίδες φωτός έχουν απομείνει πια σε αυτό το μέρος, κι όμως και αυτές σιγά σιγά χάνουν την δύναμη τους και φεύγουν θλιμένες. Καθώς σκοτεινιάζει οι ήχοι και η επιβλητικότητα των δέντρων γύρω μου, με φοβίζουν και νιώθω σαν ενα μικροσκοπικό πλάσμα που βρέθηκε άξαφνα στον χειρότερο του εφιάλτη. Δεν γνωρίζω γιατι ήρθα εδω ή πως ήρθα, αλλα αυτό που ξέρω είναι οτι ήρθα εδω ψάχνοντας για σένα, ήρθα εδω γιατι κάτι έγινε.. Κάπως στράβωσε το πράγμα και δεν μπόρεσα να σε ακολουθήσω στα μονοπάτια του ηλίου.
Χειμώνας
Κάτι δεν πάει καλά.. κρυώνω.. ριπές φόβου διαπερνούν το τρεμάμενο σώμα μου. Κοιτάω πάνω.. σκοτείνιασε εντελώς ο ουρανός.. Κάνει κρύο.. που είσαι.. αρχίζει να βρέχει και μικρές σταγόνες νερού πέφτουν πάνω στους ώμους μου και κοιτάω με φόβο τον ουρανό. Πρέπει να βρω καταφύγιο, πρέπει να επιβιώσω... Τρέχω μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια και ακούω περίεργες φωνές. Φωνάζουν, θέλουν να με κάνουν να ξεφύγω, να τρελαθώ, να τα χάσω και να παω προς το μέρος τους. Νιώθω οτι τρελαίνομαι.. σταματάω απότομα και γονατίζω μέσα στην λάσπη.. Εικόνες προβάλονται μέσα στο μυαλό μου, εικόνες χάους, δάκρυα, πόνος, θλίψη, εσυ.. Παγώνω.. δεν.. αντέχω αλλο.. Πονάω πολύ.. τα χέρια μου πονάνε.. Κοιτάζω αμέσως τα χέρια μου.. αίμα.. κόκκινο αίμα τρέχει πάνω τους. Το ήξερα οτι μου είχες αφήσει πληγές.. ανοιχτές είναι ακόμα.. Κοιτάω απεγνωσμένα γύρω μου, δεν έχω αλλες δυνάμεις για να τρέξω, ουτε καν να σηκωθώ.. Κοιτάω κάτω.. τα δάκρυα μου πέφτουν στην βρώμικη λάσπη και γράφουν το τελευταίο κεφάλαιο μου σε μια γλώσσα παράξενη, σε μια γλώσσα που μόνο εγω και η Γη την καταλαβαίνουμε. Οι κεραυνοί αντηχούν στα αυτιά μου αν και δεν φοβάμαι πια... κρυώνω λίγο.. εχω πέσει κάτω... Με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου.. Βρίσκομαι ανάσκελα σε ενα μείγμα απο δάκρυα, λάσπη και αίμα.. Εξαθλίωση.. ταπείνωση.. σκότος. Κοιτάζω τον ουρανό καθώς νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν..
Τελικά δεν είμαι μόνος.. ειναι και ο ουρανός μαζί μου. Μια βροντή ακούγεται εκείνη την στιγμή λες και με άκουσε ο μοναδικός μου φίλος. ''Το ξέρω.. το ξέρω οτι είσαι δω'' φώναζω δυνατά..
Σκοτεινιάζει κι αλλο.. έφυγε ο πόνος.. δεν υπάρχει. Κλείνουν τα μάτια μου σιγά σιγά..
Κλείνουν..
Μια σκέψη..
Χαρά..
Ενα δάκρυ..
Αγγαλίαση..
''Μην φοβάσαι.... ποτέ''
Έσβησα..
Τέλος
