Sunday, July 16, 2006

Σ'αγαπώ


Νυχτώνει στην πόλη και κρατάω την κιθάρα μου...

Έχω βάλει δυνατά την μουσική, και χάνομαι στο άπειρο, στην άβυσσο της ψυχής μου. Ξέρω, δεν πρέπει να το κάνω αυτό, το απέδειξα κάποτε έμπρακτα οτι έτσι χάνομαι άσχημα. Χάνω την μάχη με τον εαυτό μου. Κάποιες στιγμές νιώθεις οτι νικάς, νιώθεις οτι είναι η καλύτερη σου στιγμή, οτι θα κυριαρχήσεις.. μα έρχεται η ανώτατη δύναμη και σε πετάει στο πάτωμα. Και πριν προλάβεις να σκεφτείς τι είναι αυτό που σε κρατάει στον τοίχο και σε χτυπάει, σκέψου λίγο.. στο δρόμο της ζωής, σταμάτα να πιείς λίγο νερό και να ξαποστάσεις. Δίπλα σου, συντροφιά ο φόβος, η ανασφάλεια, αυτό που σε κάνει να μην θές να δοκιμάσεις το άγνωστο. Απλώνεται μπροστά σου σαν σκοτάδι η αγάπη μου, και συ φοβάσαι να περπατήσεις στον σκοτεινό δρόμο.. φοβάσαι μην αντιμετωπίσεις κάποιον γκρεμό, μην αποτύχεις και χαθείς στα σκοτάδια που σου προκαλούν φόβο. Δώσε μου το χέρι σου, δώστο μου... μην φοβάσαι, θα σε κρατήσω, θα σε πάω σε άγνωστα μέρη, θα σε πάω στο μέρος που το αγαπήσαν οι μύθοι και τα παραμύθια. Το λένε... αγάπη.

Και σαν σε πιάσω, μην φοβηθείς και τραβηχτείς... άσε με να σου δώσω την συνταγή για να πετάξεις, η αγάπη δεν είναι πράγμα στέρεο, είναι κάτι πνευματικό.. είναι η υπέρτατη πνευματική ολοκλήρωση. Θα μάθεις να πετάς.. και αν κάποια στιγμή πας να πέσεις.. κράτησε με. Μην φοβηθείς... είμαι για πάντα εδω. Είμαι εσυ και εσυ είσαι εγω, είμαστε 1. Αυτό είναι το νόημα της αγάπης.. αυτό είναι το μυστικό..

Εμπιστοσύνη,Ασφάλεια,Έρωτας,Πάθος,Συμπόνια.. και αλλα πολλά, είναι τα μαθήματα της αγάπης.. είναι η ουσία του κόσμου της..

Αν με ακούς αυτη την στιγμή στο μυαλό σου, μην πεις τίποτα.. μην χαλάσεις την στιγμή, μην διώξεις το αστέρι που κατοικεί μέσα στην καρδιά σου... Μοναχά φέρε στο μυαλό σου την εικόνα και όσα έχουμε περάσει μαζί και σμίξε το κουβάρι των συναισθημάτων και αν σου ρθει να πεις σ'αγαπώ, πες το.. μην πιέζεσαι. Ακόμα και αν δεν μου το πεις.. απόδειξε το μου, δείξε μου οτι θέλεις να μου χαρίσεις λίγη χρυσόσκονη απ'την καρδιά σου. Μην έχεις την καρδιά σου δεμένη με αλυσίδες, δεν της αξίζει... δώστης φτερά να πετάξει.. δώστης αυτό που θέλει.... ΕΣΕΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Το ξέρω, τα πράγματα είναι δύσκολα... μα δες την ζωή καθαρά.. φως... το καθάριο φώς.. αυτό θέλεις μόνο και θα μάθεις τα πάντα.

Μην φοβάσαι... εγω είμαι πάντα εδω. Ακόμα και αν δεν μου δώσεις το χέρι σου να σε κρατήσω, θα σε φυλάω... πάντοτε, για όσο μπορώ... ει δυνατόν μέχρι να αφήσω την τελευταία μου πνοή. Θα φυλάω το χρυσό σου αστέρι για πάντοτε στον ουρανό, και ακόμα και αν χαθώ και με πάρουνε τα χρόνια, κάπου κάποτε... θα μαι πάλι εκει, στης λησμονιάς το δάκρυ, στης μοναξιάς την πίκρα, στις χαρές, στις λύπες... στο υπέρτατο χάος. Αγκαλιά με την πνευματική σου μορφή απέναντι σου... να σε φυλάμε για πάντα μικρή μου.. Μέχρι να εξαφανιστεί η αγάπη απ'την Γη.

Και καθώς πλησιάζει η ώρα του τέλους...

Σε αγκαλιάζω όλο και πιο σφιχτά, δεν θέλω να φύγω... δεν θέλω να σε χάσω.

Κλείσε τα μάτια και κοίτα το φεγγάρι και τα αστέρια καλή μου. Θυμίσου... κάθε ενα που μετράς, είναι ενα κομμάτι του εαυτού μου που σε προσέχει.

Να είσαι πάντα καλά..

Να μου χαρίζεις την συντροφιά σου για πάντα

Να μου δίνεις και να σου δίνω χαρά..

Και μην ξεχνάς.....

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ (ή Σ'ΑΓΑΠΑΩ ;) )



Με αγάπη... ο Φύλακας Άγγελος σου

Sunday, July 09, 2006

Το κερί μου


Είναι ενα κερί που λάμπει ανάμεσα στην πνευματική άβυσσο.. ποιος θα μου θυμίσει τα σκοτεινά μέρη που έχει παραπατήσει ο μικρός πρίγκηπας? Ποιος θα τον βοηθήσει? Άναψα ενα κερί τα βράδια, για να μου θυμίζει τον εαυτό μου. Άναψες και συ ενα κερί... όχι όμως για σου θυμίζει εμένα, αλλα για να μοιραστείς την θλίψη για τον χαμό μου. Εναν χαμό που με βοηθάει να φύγω μέσα στα σκοτάδια, σαν βασιλιάς που επειδή χάθηκε το βασίλειο του, κρύβεται στις κατακόμβες της ψυχής του. Σκοτεινές γωνίες και απάτητα συναισθήματα που βρέθηκαν λαβωμένα απο διάφορες φαρμακερές γλώσσες και απ'τον κατεργάρη χρόνο.

Ποιος θα κρατήσει το αέναο πυρ?

Κρατάμε και οι δυο μας τα κεριά και τα φέρνουμε κοντά κοντά.....

Μα ξαφνικά... εξαφανίζεσαι.

Δεν υπάρχεις εσυ.. παρα μόνο μια σκοτεινή φιγούρα που καλύπτει το πρόσωπο της. Ριπές φόβου διαπερνούν το τρεμάμενο κορμί μου καθώς προσπαθώ να διακρίνω το τι συμβαίνει. Μια φωνή ακούγεται και με καθηλώνει σε μια γωνία του δωματίου μου. ''Σβήσε το φως μικρέ, δεν έχεις και πολυ καιρό.. θα σε διαλύσω κάποια στιγμή'' ψιθύρισε η σκοτεινή φιγούρα...
Έκπληκτος προσπάθησα να την ρωτήσω... να μάθω την αληθινή της ταυτότητα..

Μα αυτή γύρισε και μου δείξε σε ενα κομμάτι χαρτί κάποιες εικόνες...

Ήσουν εσυ και γω... χαμένοι σε ενα σκοτεινό μέρος..

''Δεν ήσουν εδω για κανέναν μικρέ, και δεν θα είναι κανένας για σένα... να το θυμάσαι πάντα, και να ξέρεις... το δάκρυ σου, είναι ο καλύτερος σου φίλος'' φώναξε δυνατά η σκοτεινή φιγούρα.... Την κοίταξα σιωπηλά και γεμάτος φόβο, μα τόλμησα με όσο θάρρος μου είχε απομείνει να την ρωτήσω... ''Ποιος είσαι?''

Ακούστηκε ενα γέλιο γεμάτο κακία....

''Ποιος είμαι?'' ρώτησε ειρωνικά η φιγούρα και σήκωσε το χέρι της που κάλυπτε το πρόσωπο της... Γεμάτος τρόμο, αντίκρισα τον ίδιο μου τον εαυτό να με κοιτάει με ενα απέραντο μίσος. Η φιγούρα ήταν.... ΕΓΩ.

Προσπάθησα να μιλήσω, προσπάθησα να κλάψω... μα δεν μπόρεσα, η σκοτεινή ματιά του εαυτού μου, με έπνιγε... δεν μπορούσα να αναπνεύσω...

''Πνίγομαι..'' σκέφτηκα πανικοβλημένος...

Και σιγά σιγά, αισθανόμουν όλο και πιο αδύναμος ώσπου δεν μπόρεσα αλλο και κατέρευσα..
Εκείνη την στιγμή πλησίασε το άψυχο μου σώμα ο εαυτός μου και το ρώτησε...

''Έτσι θα καταλήξεις... έτσι... κατάδικος στο σκότος για πάντα αν δεν με διώξεις'' και έφυγε αφού πρώτα έγραψε μια ημερομηνία θανάτου πάνω απ'το πτώμα μου με το ίδιο μου το αίμα..

Θανάσης... 9/7/06

Και... έσβησα..

Μια συμβουλή μόνο... γίνετε φίλοι με τον εαυτό σας.. καλό θα σας κάνει..