Νόμισα, νομίσματα πως αξίζει η ηλικία
Σφιχτά, πως κρυφά θα αναπολώ στιγμές
Πως, θα πλέκω με λυγμό την ανατολή
Εμένα, θαρρώ πως ράντισα με ξιπασιά
Θα, μένουν οι στιγμές στο ράντσο για χουζούρι
Αγκαλιάζω, έτσι για λίγο σημασία
Μα, τους δρασκελισμούς στους τόνους
Ίσως, η οξεία είναι βαρεία
Συνειδητά, για να λέω πιο χαμηλά το σ’αγαπώ
Απέχω, για να μπορώ να αγγίζω
