Ραντεβου πισω απο παλια μοτελ σκεψης στην λεωφορο των ονειρων
Κουρασμένες υπάρξεις στα παμπάλαια δωμάτια του ξενοδοχείου των ονείρων Συνέπειες και αστεία
Φοβισμένα χαμόγελα που ακροβατούν στην κυκλική μανία της ύπαρξης
Μια ατέρμονη πορεία προς το άπειρο
Με στάση το πουθενά
Επάνω σε ένα αστέρι από τα μάτια σας
Υποσχέσεις και τρέλα
Με μια καταθλιπτική κάθοδο στο παρόν
Σαν αλλοπαρμένος ταξιδιώτης
Τα σκουριασμένα μου χέρια βυθίζονται στην λησμονιά του χρόνου Απελπισμένοι ψίθυροι μπλέκονται γύρω από ρομαντικές νότες
Και εγώ μόνος κοιτάω απ’το παράθυρο
Αστέρια και βροχή
Όλα μαζί αγκαλιασμένα σε μια ουτοπία
Την δική μου ουτοπία
Μουτζούρες στον τοίχο πίσω μου
Μια απέραντη παράνοια
Διαγράφεται ιδανικά επάνω στο μουδιασμένο μου σώμα
Και το ξημέρωμα αργεί
Μια ώρα μόνο θα ήταν αρκετή
Πίσω από μια σκανδάλη κρυμμένος και πίσω από λόγια
Χαμένος κάπου στο απέραντο μαύρο
Με μαύρο χρώμα
Μαύρη ψυχή
Το πένθος
‘’Στα μεγάλα ‘’γιατί’’, πάντα να απαντάς ‘’Δεν ξέρω’’
Κάπως έτσι λειτουργεί..
Πόσες εναλλακτικές πραγματικότητες να χωρέσουν μέσα σε μια ψυχή?
Στο τέλος της γραμμής εκρήγνυται η μοναδικότητα
Της στιγμής που σπάει την μονοτονία της σιωπηλής ματιάς
Ξεκρέμαστες αλήθειες αγωνιούν σε σοκάκια αυτοκτονίας για να
Σωθούν από την σπασμένη κασέτα που επαναλαμβάνεται
Οι νότες
Φύλακες της μουσικής
Αυτοκτονούν σταδιακά επάνω σε εκτροχιασμένα πεντάγραμμα
Οι ψυχές
Αστέρια της αγάπης
Συνουσιάζονται επάνω σε βωμούς μίσους
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι αγγίζω το κεφάλι μου και αναρωτιέμαι
Ξυπνάω?
