Σουρεάλ αστεία στον κύβο μαζί με αστέρια

Δεν ξέρω τι θες να πεις διάολε

Αλήτες πάνω σε ατζέντες θανάτου

Η βρωμιά πάνω μου σαν μπογιά ζωγράφου σε καμβά

Και το τσιγάρο συντροφιά σαν μια πουτάνα

Σεξουαλικές περιπέτειες

Μαζί με το αστέρι

Κλεισμένα σε ένα ντουλάπι είναι τα χάπια

Και κάθε φορά που πονώ

Παίρνω κι από ένα

Περπατώ σαν ζαλισμένος

Κοιτάω σαν ηλίθιος

Τα μαλλιά μου είναι σκατά

Μήπως έγινα πολύ σκληρός?

Όχι, μάλλον η ζωή είναι πολύ soft για μένα

Κλόουν και ιστορίες

Σε μια κουκίδα ελευθερίας

Πάνω στην αστρική προβολή της Αθήνας

Αντικατοπτρίζεσαι

Με μια μοναδική στάλα ομορφιάς

Στα περιθώρια της ηδονής

Στα σκαλοπάτια της αποστασιοποίησης απ΄το παρόν

Εμφανίζεσαι παγωμένη

Και κλεινόμαστε άξαφνα σε ένα σεντούκι ρόλων

Εκεί που το εγώ μου γίνεται εσύ

Και το εσύ γίνεται εγώ

Σαν ηθοποιοί σε ένα θέατρο μιας επαρχιακής πόλης

Μαζί σε ένα ντουέτο μουσικής

Η νότα το αστέρι μου και συ το πεντάγραμμο

Μικροί φαινόμαστε

Λες και είμαστε αστείοι

Πρωταγωνιστές σε ένα δράμα χτυπημένο

Σαν παιδί που πεσε απ’το ποδήλατο

Στο πιο μικρό παράπονο

Στον απόηχο των λέξεων

‘’με αγαπάς?’’

Εκεί κρύβεται το δάκρυ μου

Eίμαι κουρασμένος

(Νεκρός μπροστά σας?)

Στιγμές του καθρέφτη

Ατενίζουν το σαλεμένο παρόν

Με μια αηδιαστική απάθεια

Σαν τα τραγούδια δίχως κοινό

Σαν τα αστεία δίχως γέλιο

Μικρά ‘’ποτέ’’ αγκαλιάζουν τα χαμόγελα

Και πλημμυρίζουν τα σοκάκια των βλεφάρων

Με το πιο πικρό υγρό

Λουλούδια μοναξιάς φυτρώνουνε στον κήπο

Της ζωής

Μια απέραντη ομορφιά αηδιαστικής αντίθεσης

Η συνομωσία της ουσίας

Ο τερματισμός του απέραντου

Και τα πιο σκοτεινά σου αγγίγματα

Απορροφούν την δίνη

Της μικρής αγάπης

Εις των ονείρων την γειτονία

Πρόσωπα

Άσχημα και άμορφα

Κοιτάνε το χαρακωμένο γκρι

Και σαλεύουν σαν αυτόματοι χορευτές

Επάνω στην πίστα χορού της μοναδικότητας

Και στο τέλος

Πιωμένος και αφημένος σε μια γωνία

Ζωγραφίζω με το δάχτυλο μου

Σκέψεις και το πρόσωπο σου

Στο πιο βρώμικο σημείο

Γιατί όσο και να έψαξα

Δεν παύει να ναι ένα αλυσοδεμένο αστείο.

Δεν εχει τίτλο

Μερικές φορές

Στο πουθενά ανήκω

Μερικές φορές

Στο μηδέν εξυψώνομαι

Μερικές φορές

Στο χώμα πέφτω

Μερικές φορές

Σε αγαπάω

Μερικές φορές

Προσπαθώ να με αντικρίσω στον καθρέφτη

Μερικές φορές

Με κοιτάω

Μερικές φορές

Κλείνω τα μάτια

Μερικές φορές βλέπω εμάς

Μερικές φορές

Δεν βλέπω τίποτα

Μερικές φορές

Βλέπω και σένα

Μερικές φορές

Βλέπω μια μαυρίλα

Πάντα όμως

Μένω μονάχα στο μερικές φορές.

Ποτό

Μου θύμισες τα μαύρα χρόνια

Εκείνα που μου άφησαν σημάδια στο σώμα

Η ζάλη μου η ίδια με τυλίγει σε έναν εγωισμό

Με σκοτώνει

Με διαλύει

Με συνεπαίρνει

Πετάω

Σε μια ελλειπτική τροχιά παράνοιας

Βράδυ θαρρώ πως ήταν

Στα πορφυρένια μονοπάτια της ζωής μας

Σε δυο σελίδες κλάμα

Υπήρξαν όλοι σαν πασαλειμμένο μελάνι

Μια σιωπή ίπταται πάνω απ’τα χαμογελά μας

Ριγμένα τα βλέμματα στον καιάδα της ανήσυχης ψυχής μου

Ώρες ατελείωτες μέσα σε μια στάλα αλκοόλης

Στους ψίθυρους του κρασιού

Βρεγμένα χείλη με δυο στάλες ψέμα

Κουρασμένα μάτια

Πρησμένα φαίνονται πως είναι

Οι φλέβες σαν αλυσίδες τα αγκαλιάζουν

Πέφτουν αναίσθητα πάνω στο χαρτί και χάνονται

Και μόνος πάλι

Η σιωπή ελίσσεται ταχύτατα στους παρανοϊκούς έλικες της κάμαρας μου

Σαν τα σκουριασμένα γρανάζια στο σαραβαλιασμένο παιχνίδι

Μια δήθεν απάντηση

Κατεβαίνοντας στο έρεβος παρέα με το χάος

Κλεισμένοι σε έναν κύβο απέραντης μανίας

Χαράζουμε τους γυάλινους τοίχους με λέξεις

Ώσπου να σπάσουν

Και τα κομμάτια –χίλια θαρρώ πως θα ναι-

Να κόψουν εκατομμύρια δάχτυλα

Με μένα μοιάζει η μοναξιά

Κι όμως

Δεν αντίκρισα ποτέ τον θάνατο με τα ίδια μου τα μάτια

Τον άκουσα να με αγκαλιάζει κρυφά στα ποιητικά μου μονοπάτια

Στα πιο κρυφά μου όνειρα

Αρπάζοντας τα δυο μου κομμάτια

Ψυχή και σώμα

Κλεισμένα σε μια ψεύτικη στιγμή

Αναμοχλεύουν την ίδια την ζωή

Ψάχνοντας για το απέραντο τίποτα στην κατοικία των παιδικών μου στιγμών

Σε πάρκα σε πλατείες

Εμπνεύσεις

Που μοιάζουν σαν ξυράφια

Χαράζουν την μονότονη σταθερότητα της επικίνδυνης ρουτίνας σας

Στιγμές παράνοιας δακρύζουν μέσα σε δωμάτια λογικής

Και φεύγοντας αφήνουν μια βόμβα αναμνήσεων στην αγκαλιά μου

Μια βόμβα που δεν θα ήθελα ποτέ μου να την πετάξω

Χίλιες στιγμές

Με μένα μοιάζει η μοναξιά

Σαν το αστέρι της βραδιάς που αντικατοπτρίζεται στα παγερά της μάτια

Μοναχό του και αγέρωχο

Αγγίζει την αιωνιότητα

Και όταν ο κόσμος με ξεχάσει και όταν εσύ με λησμονήσεις

Φοβάμαι θα ναι πλέον αργά

Φοβάμαι πως τα δάκρυα θα έχουν γίνει αλυσίδες

Σε φυλακές παρελθόντος

Με μένα μοιάζει η μοναξιά

Με κιτρινισμένα ντουβάρια στο δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων

Με ένα παιχνίδι σαραβαλιασμένο

Στην άκρη της αναμαλλιασμένης φαντασίας

Με μένα μοιάζει η μοναξιά..

Με μένα μοιάζει φιλε.

Όλη η ζωή μου σε fast forward

(η επιλογή της φωτογραφίας ήταν για καθαρά ποπ-αρτ λόγους aka το παίζω κουλτουριάρης)

Δεν θα την αποκαλούσα πόρνη πια

Λες και το ήξερε από μόνη της

Σαθρά ατενίζει

Τον αιώνιο χρόνο

Εγκάρδια αγκαλιάζει

Την ατέρμονη μονοτονία της υπάρξεως

Σε δυο σκαλιά χρόνου τελειώνει

Το

Είναι

Και αρχίζει το τίποτα

Εγώ αυτή και η άλλη

Εναλλακτικές στιγμές πραγματικότητας εκσφενδονίζονται βίαια

Επάνω στα κουρασμένα ντουβάρια του χρόνου

Και σιωπηλός ο μικρός αλήτης

Στοχάζεται την πίκρα της αλήθειας που γερνάει μαζί σου

Έρωτας με το ψέμα

Αγάπη μέσα σ ένα άψυχο δέμα

Μια απέραντη κυκλική τροχιά ποιημάτων για μας

Μια μικρή στιγμή κούρασης σε ένα δρόμο

Και στα πάρκα αφημένο το κουράγιο

Ασπάζεται το τίποτα για άλλη μια φορά

Λέξεις δίχως βλέψεις

Σαλεύουν επάνω σε αμήχανα κόκκινα χείλη

Πόσο κοστίζει ένα φιλί?

Χωρίς τις λέξεις

Άλλωστε οι ώρες σταματάνε όταν βρέχει όνειρα

Στριφογυρίζεις

Και τσαλαβουτάς στις λακούβες με την λάσπη

Παρέα με την βρωμιά

Όνειρα παρέα με σκόνη

Μέχρι να μείνει μονάχα

……

Ένα αστείο δίχως γέλιο