δεν είναι η ζωή μια πενταροδεκάρα, να υφαίνει αραχνοιστούς πλούσιους
στα σωθικά σου μέσα, να ξεψυχά κάθε ίχνος βρώμικης, μεθυσμένης ζωής
στην τενεκεδένια σου ύπαρξη, στα ραγισμένα σου οστά
στην απειροελάχιστη γκαζιά της μοναξιάς πριν σε χτυπήσει στα πλευρά
κι οι φίλοι, της μοναξιάς το κλάμα δεν ακούν
μα μοναχά αυτό υπάρχει, και σβήνει σε απογοητεύσεις
σε σβησμένα τσιγάρα, στου καπνιστή το ''Όχι δεν εγιάτρεψα αναπνοές''
στου γιατρού το ''Απο καρκίνο σβήνεις''
στις σφηγκοφωλιές της Αθηναικής πυρίτιδας, με μια αναπνοή
γυρνοβολώ, κι ας με λένε ψεύτη, κι ας με λένε φαντασμένο
φαντάζομαι πως ειναι να γνωρίζεις πως με μιά σου ανάσα μόνο,
χλευάζει η μέρα σου το διχασμένο σου κόρμι και φωτιά τ'ανάβει
τ'ανάβει, για να σβήνει στης νυχτιάς το παγωμένο,
''καληνύχτα, σ'αγαπώ.''
κι ύστερα, ούτε το μαξιλάρι, ούτε τα σεντόνια δεν βολεύουν πια.
