στην στάχτη πάνω κι υστερα σέρνονται στα κρουστά τα σώματα που σίγησαν με μιας
φριχτά κι ας τρύγησαν την τελευταία τους αναπνοή στα χλευασμένα αρώματα της αγοράς
μιας παράδοσης, μιας φλογερής στρίγγλας, άνθος ξενιτιάς που σαρκώνεται στα πνευστά του σώματος
αναθάρησα και εγώ και σάλεψα λιγάκι, α να εθάρεψα και τη τροφή μου ζήτησα ερπόμενος
αέρα ζήτησα και χώμα δροσερό και μπλεδίζον μωβ της χαραυγής και επιστράφην βιαίως
στα γκρίζα μέτωπα της μοναξιάς που λάμπει χιλιομετρα μακριά απ'τον Βεζούβιο, σε τούτη δα την Ερειπωμένη
Αθήνα.
