Ξηρό αναφιλητό

Φευγαλέα θαρρώ πως είν’ η σκέψη σου για χίλια μύρια,

αυτά τα αναφιλητά και οι σπασμοί στις κουκίδες

στις κερκίδες των αναφιλητών, στα φωνήεντα του σ’αγαπώ

τραχύ το σύρσιμο των λυγμών μου, κλαίνε

για σπιθαμές και φρένα δεν μιλώ πια, με στραβά τα μάτια

γυρνoύν με μουδιασμένες σκέψεις στα σύμφωνα του σε μισώ

σε μισώ σε μισό, μι και σο, μη, του πεντάγραμμου το σύρσιμο

ταξιδεύει το αναφιλητό, στα γράμματα του χαμού που κλαίς, πια τι μένει

να σβήνει η φωνή, να κλαίει γοερά η άρρωστη μου στράτα

στο κορμί σου να μαι ελεγκτής, στα μάτια σου κιγκλίδωμα

γιατί στα φωνήεντα του σε μισώ και στα σύμφωνα του σε αγαπώ

συμφωνα με τη φωνή του σ’αγαπώ, σε μισώ.

και τώρα ξαναδιάβασε μόνο τις κόκκινες λέξεις με τη σειρά.