Ατελείωτες στιγμές ονειροπόλησης στα 17 μου χρόνια..
Είχαμε όνειρα σαν παιδιά, αθώα όνειρα, ξαπλωμένοι αργά το βράδυ σε μια πλατεία ή στο κρεβάτι μας, ονειρευόμασταν το τι θα κάνουμε όταν μεγαλώσουμε. Και τώρα που μεγαλώσαμε, θέλουμε να ονειρευτούμε και να θυμηθούμε αυτά που κάναμε παλιά, θέλουμε να πάμε πίσω.. Τι οξύμωρο..
Οι στιγμές που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν το παιχνίδι και το γέλιο με τους φίλους σου, τα φιλαράκια σου.. που σε στήριζαν και έπαιζαν μαζί σου όσο πιο πολλές ώρες την ημέρα μπορούσαν. Αληθινή φιλία, όνειρα, αγάπες, φιλίες… γέλιο.. άραγε που πήγε αυτό το γέλιο, που χάθηκε? Εξαφανίστηκε και αυτό, το άρπαξε η σοβαροφάνεια, και το καταδίκασε σε αιώνιο λήθαργο. Βλέπεις τώρα μεγαλώσαμε, δεν κάνει να είμασθε αστείοι και να παίζουμε. Τώρα θα πρέπει να δουλεύουμε, να πνιγόμαστε, να κάνουμε όνειρα.. για τον πνευματικό μας θάνατο. Για την απόλυτη γείωση της ψυχής και της πνευματικής σου ελευθερίας, για την απομόνωση του παιδικού σου εαυτού. Του μοναδικού ΑΛΗΘΙΝΟΥ και ΑΠΟΛΥΤΑ ΗΘΙΚΟΥ εαυτού σου, αυτόν που δεν πρόλαβε να χαλάσει, που δεν πρόλαβε να μολυνθεί από βόρβορες και ξένες επιρροές μειωμένων ηθικών συμφερόντων. Κλείσανε τα μάτια σου για να μην βλέπεις την μπάλα (ουσιαστικά το παιχνίδι.. το παιχνίδι της ζωής πια) και να μην ξέρεις πως θα παίξεις, για να σε ελέγχουν απόλυτα. Γιατί φίλε μου, αυτός που ελέγχει την όραση του και την ζωή του σε πνευματικό επίπεδο είναι ο πραγματικά σοφός άνθρωπος. Νους εστίν ο διακοσμών τε και παντών αίτιος. Ξέρω, σε πιάνει το παράπονο, νιώθεις ότι γίνεσαι ένα αυτοματοποιημένο ων τώρα πια.. ένα μηχάνημα που δεν έχει χρόνο για πλάκα, χαβαλέ, χαμόγελο, παιχνίδι και τελικά… ΖΩΗ. Και ίσως να ακούγονται υπερβολικά αυτά που σου λέω τώρα, μα όταν θα φτάσεις στην ηλικία που η ζωή σου θα μοιάζει με κάτι αηδιαστικό. Όταν θα φτάσεις στην ηλικία που το να ζεις δεν είναι πια απόλαυση, που θα είναι πια κουραστικό, μια υποχρέωση.. τότε θα καταλάβεις τι σημαίνουν αυτά που λέω. Και πίστεψε με, αυτός ο καιρός δεν είναι μακριά, έρχεται σύντομα, σε διαφορετικές μορφές για τον καθένα. Κλείνω λοιπόν, συνάνθρωποι μου..
ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ
1 comment:
Στα 17 με έπιασε και εμένα αυτό το συναίσθημα. Καθόμουν και μελαγχολούσα για τα χρόνια που έφυγαν, για τις ευκαιρίες που δεν αξιοποίησα, για την ζωή μου που πλησιάζει σιγά σιγά σε ένα τέλος. (Ξέρεις, "since I was born I started to decay" που λένε και οι placebo.)
Μεγαλώνεις. Ευθύνες, αρρώστιες, έλλειψη προσωπικού χρόνου, σοβαροφάνεια, υποκρισία, λυκοφιλίες και ανούσιες σχέσεις, συμφέροντα και απελπισία. Ή όχι;
Ο κόσμος είναι αυτό που τον εκλαμβάνεις εσύ να είναι. Αν τον αντιμετωπίζεις με εχθρικότητα, είσαι κλειστός και επιφυλακτικός, υπολογίζεις και μετριάζεις την κάθε σου κίνηση, φροντίζεις με περισσή προσπάθεια να ενταχθείς σε κάτι που ουσιαστικά δεν σε εκφράζει και κυνηγάς τα όσα σου έχουν μάθει να επιζητάς, τότε ναι, ο κόσμος θα είναι ένα πολύ αφιλόξενο μέρος για εσένα.
Σε λίγες μέρες βγαίνω και τυπικά από την εφηβεία, γίνομαι 20 χρονών, και υποτίθεται ότι θα πρέπει να αισθάνομαι την ωριμότητα που αρμώζει στα χρόνια μου.
Ποιός όμως θα κρίνει ποιά πρέπει να είναι η συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου ανάλογα με την ηλικία του; Ναι, φυσικά οι αγαπητοί μας φίλοι και καθοδηγητές ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως κάθε ηλικία φέρει αλλαγές. Συμφωνώ απόλυτα, οι πεπατημένες ισχύουν. Άλλωστε είμαστε οντότητες με την ίδια βάση όλοι. Όμως από ένα σημείο και έπειτα όλοι διαφοροποιούμαστε.
Θα γίνω 20 χρονών λοιπόν. Δεν έχω καμία σχέση με το άτομο που ήμουν στα 18 μου, αλλά δεν αισθάνομαι και ενήλικας. Ακόμα γελάω με την κάθε μικρή βλακεία, ενθουσιάζομαι με τα φαινομενικά πιο ασήμαντα πράγματα, με πιάνουν τα κλάματα όταν νευριάζω ή στενοχωριέμαι, λάμπω ολόκληρη με το πιο ταπεινό κοπλιμέντο, με τους φίλους μου φέρομαι σαν 15χρονο σε τρυπάκι, το δωμάτιο μου είναι ροζ, κρατάω ΟΛΑ τα κουκλάκια μου σαν θησαυρό, όταν είναι κοντά μου αυτός που μου αρέσει κοκκινίζω και δεν μπορώ να μιλήσω, πόσο μάλλον να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη για να συνθέσω πρόταση, διαβάζω παλιά κόμιξ, βλέπω τα καρτούν στο Σταρ, νιαουρίζω στην κολλητή μου και αφήνω τις εργασίες για τελευταία στιγμή, όπως έκανα και στο λύκειο. Επίσης, αν μου μιλήσεις για γραφειοκρατία θα με πιάσει άγχος και σφίξιμο στο στομάχι.
Είμαι ενήλικας; Φυσικά και είμαι. Με τον δικό μου τρόπο.
Κάθε ηλικία έχει πανέμορφα πράγματα να προσφέρει. Εγώ ανυπομονώ για τα χρόνια των 20-60, τα ταξίδια που θα κάνω και τις εμπειρίες που θα αποκτήσω, τα χρόνια των 60-70 που θα κάθομαι και θα ακούω μουσική μπροστά από το τζάκι χαϊδεύοντας τις γάτες μου, και τα υπόλοιπα χρόνια υπομονής.
Ας το πάρουμε ένα ηλιοβασίλεμα την φορά.
Post a Comment