Σαν χαλασμένη κασέτα

Που θα είχα φτάσει αν ακολουθούσα τα μονοπάτια των αστεριών?

Αν έψαχνα κάθε σταγόνα από την πηγή της ζωής για να βρω το χρυσάφι

που ταιριάζει απόλυτα στην ψυχική σου βαβυλώνα σαν παιδικό πάζλ

ένα χαρούμενο φεγγάρι αρμονίας στην καθημερινή σου αυτοκτονία

θα ήξερα τουλάχιστον πως συγκρούονται μέσα σου τα αντίθετα σκοτάδια

μέχρι να κυλήσει το αίμα αδιαμαρτύρητα από το χαώδες έρεβος

ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΩ

Αντίστροφα μετράει το ρολόι της καταστροφής και πηγάζει από μέσα σου

Το ασταμάτητο και αέναο πυρ της ομορφιάς ενός λουλουδιού

Δεν μπορώ να καταλάβω τα χιλιάδες γράμματα συμπόνιας που καταφθάνουν

Με μανία στην φροϋδική πόρτα της μανιοκαταθλιπτικής αλυσίδας

Που σου πνίγει τον λαιμό ανάμεσα στα χιλιάδες φτερά που αγγίζουν

Την λέξη που σκίζει με μιας τα σωθικά των θεών και των αγγέλων

Χάνομαι πάναθεμα….χάνομαι εκεί που αρχίζει η αναπνοή μας

Εκεί που ακουμπάω το μεταξένιο σου δάκρυ

Στα μικροσκοπικά ουρλιαχτά μας στον οργασμό του θανάτου

Κλειστές αγκαλιές και ψεύτικοι ψίθυροι που σατυρίζουν

Τα σκισμένα μας σωθικά.

Μέχρι να φτάσω τα αστέρια, τα αστέρια της ψυχής σου.. της ψυχής σου..

Θα χω πεθάνει.

Θα μαι νεκρός.