Head Like A Hole

Απόπειρες νοητικής αυτοκτονίας σε ρετρό ιστορίες

Που αποτυπώνονται γοερά πάνω σε κιτρινισμένα χαρτιά με μια γέρικη πένα

Σαν άγνωστοι φίλοι χάνονται στην δίνη του παρελθόντος και αγγίζουν το τίποτα με μια ανείπωτη χαρά

Ψεύτικα κειμήλια ύπαρξης ατενίζουν την πνευματική μας ολοκλήρωση καθημερινά

στα διαμερίσματα που έσβησαν σαν φλόγα

στα λόγια που έφτυσαν οι οργασμοί των παρανοϊκών κυκλώνων της ψυχής σου

Αγέρωχα κοιτώ το σκουριασμένο μου σεντούκι

Κρεμασμένος κάτω απ’τα αστέρια μιας μάλλον ήσυχης νύχτας

Σε μια πόλη δίχως όνομα

Εκεί που ο ψίθυρος γίνεται χρήμα και η σιωπή αγέρας

Που καταβροχθίζει αδιάκοπα το δάκρυ της αντίδρασης που ίπταται πάνω από μας

Ο βιασμός της ψυχής σας

Κάτω απ’τα αστέρια θαρρώ πως είναι αδιάκοπος

Απέραντα ποτάμια ψυχαναγκαστικής ανατριχίλας κυλούν μέσα στην καταθλιπτική

ΔΙΝΗ

---

Head like a HOLE

---

(Χαρτιά, κι άλλα χαρτιά, πολλά χαρτιά…..πεταμένα όλα στην πιο σκοτεινή γωνία)

Ενα πικρό αστείο

Αυτό το πράγμα με σκοτώνει

Μου αφήνει στο κορμί ανεξίτηλα σημάδια σαν πληγές

Δαρμένος από σκιές και από φοβίες

Μόνος στην άκρη της παράνοιας που μ’αγκαλιάζει

Στο κρεβάτι σαν βρώμικος αλήτης

Στο κιτρινισμένο δωμάτιο

Σε μια μαύρη συνοικία φαντασμάτων

Κοιτάω ανέκφραστος την ανύπαρκτη συντροφιά

Που φεύγει σιγά σιγά απ΄την πίσω πόρτα

Σαν την πικρή γεύση που σ’αφήνει η προδοσία

Τα σακάτικα μάτια των αστείων ανθρώπων

Ένα μηδενικό θαρρώ πως είναι

Μπροστά στα γκρι μαστίγια του πόνου

‘’σωπάσανε’’

Ψιθυρίζει το παιδάκι που έμεινε στο παιχνίδι

Και ένα δάκρυ φεύγει με δύναμη απ’τα μάτια

Λες και ήξερε πως αμα φύγει…

Πως κάτι θα μείνει…

Μη φοβηθείς, ένα αστείο θα ναι, μια κωμωδία

Ένα γέλιο στην αντίπερα όχθη

Μια όμορφη κοπέλα

Που την λέγανε Ζωή

Και όμως γέρασε

Και πεσμένος στην μικρή γωνίτσα χαμογελάς

Να πάρει ο διάολος τους λίγους

Χαμογελάς

Τα μάτια σου αστράφτουν

Δεν ήτανε τυχαίο

Που σε είπαν άγγελο

Και σαν μια μέρα φύγεις

Πικρό το πεπρωμένο

Σαν των αρχαίων το ρητό

Μη κλάψεις και μη φοβηθείς

Αστέρι θέλω να σαι

Ασφάλεια στην καρδιά τους

Εφιάλτες ξυπνάνε σ’αυτους που δεν αγαπάνε

Μικρά κομμάτια ηρεμίας

Ακολουθούμενα από κομμάτια βιασμού της ψυχής

Το γνώριμο αίσθημα της μικρότητας

Της ταπεινότητας

Να σέρνεσαι στις λάσπες της ψευτιάς

Πιωμένος

Απ’τα χείλη σου θέλω να πιω και να ξεχάσω.

Προτού ακουστεί ο κρότος κι όλα χαθούν… αντίο

''Θα φύγεις καμιά μέρα''

Κόκκινα μάτια

Το σουρεαλιστικό στοιχείο της φύσης σου καταστρέφεται πάνω στην ύπαρξη της

Σαν ψέμα πάνω σε μια άμαξα αυτοκαταστροφής

Που σέρνεται αργά πάνω στα καρφιά της πραγματικότητας

Και η καρδιά σου χάνεται σιωπηλά στους αμίλητους αιώνες που λένε παραμύθια

Μια στιγμή μονάχα να είχα

Και θα κράταγα για πάντα στο χέρι μου τον καθρέφτη της λήθης

Για να κοιτάω μια για πάντα τι θα μπορούσα να χα κάνει σε άλλες στιγμές

Σε άλλα μέρη

Σε δωμάτια ψεύτικα που χτίζονται σε προδομένες ψυχές

Και σαν το αμάξι που τρέχει τρελαμένο στον γκρεμό

Χτυπάει η καρδιά μου καθώς βλέπω το σκοτάδι να κάνει έρωτα με την λησμονιά

Σ’ακούω πόρνη, σ’ακούω!

Τα μάτια μου κλείνουν και πράγματι σε ακούω

Σ’ακούω.

Αυτό ήταν μια διαπίστωση.

Σ’ακούω όταν κλείνουν τα μονοπάτια για την κορυφή

Για αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να φτάσω

Ένα σημείο παραμόρφωσης των εικόνων της ευτυχίας

Που δεν μ’αφησες ποτε να αγγίξω

Παράνοια

Θα λεγε κανείς πως είναι

Αυτό που μου σκίζει

Τα σωθικά

Κάθε μέρα στου θανάτου την λευτεριά

Και σαν ηλίθιος ρωτώ

‘’Μήπως θα πρεπε να χα πατήσει την σκανδάλη της πένας?’’

[Μήπως θα πρεπε να ντρέπομαι που τα βράδια δεν κοιμάμαι? Οχι.. δεν θα το λεγα..
τουλάχιστον θα ξερω οτι δεν άφησα καμια στιγμή ανέπαφη. έκανα έρωτα με όλες]