Ενα πικρό αστείο

Αυτό το πράγμα με σκοτώνει

Μου αφήνει στο κορμί ανεξίτηλα σημάδια σαν πληγές

Δαρμένος από σκιές και από φοβίες

Μόνος στην άκρη της παράνοιας που μ’αγκαλιάζει

Στο κρεβάτι σαν βρώμικος αλήτης

Στο κιτρινισμένο δωμάτιο

Σε μια μαύρη συνοικία φαντασμάτων

Κοιτάω ανέκφραστος την ανύπαρκτη συντροφιά

Που φεύγει σιγά σιγά απ΄την πίσω πόρτα

Σαν την πικρή γεύση που σ’αφήνει η προδοσία

Τα σακάτικα μάτια των αστείων ανθρώπων

Ένα μηδενικό θαρρώ πως είναι

Μπροστά στα γκρι μαστίγια του πόνου

‘’σωπάσανε’’

Ψιθυρίζει το παιδάκι που έμεινε στο παιχνίδι

Και ένα δάκρυ φεύγει με δύναμη απ’τα μάτια

Λες και ήξερε πως αμα φύγει…

Πως κάτι θα μείνει…

Μη φοβηθείς, ένα αστείο θα ναι, μια κωμωδία

Ένα γέλιο στην αντίπερα όχθη

Μια όμορφη κοπέλα

Που την λέγανε Ζωή

Και όμως γέρασε

Και πεσμένος στην μικρή γωνίτσα χαμογελάς

Να πάρει ο διάολος τους λίγους

Χαμογελάς

Τα μάτια σου αστράφτουν

Δεν ήτανε τυχαίο

Που σε είπαν άγγελο

Και σαν μια μέρα φύγεις

Πικρό το πεπρωμένο

Σαν των αρχαίων το ρητό

Μη κλάψεις και μη φοβηθείς

Αστέρι θέλω να σαι

Ασφάλεια στην καρδιά τους

Εφιάλτες ξυπνάνε σ’αυτους που δεν αγαπάνε

Μικρά κομμάτια ηρεμίας

Ακολουθούμενα από κομμάτια βιασμού της ψυχής

Το γνώριμο αίσθημα της μικρότητας

Της ταπεινότητας

Να σέρνεσαι στις λάσπες της ψευτιάς

Πιωμένος

Απ’τα χείλη σου θέλω να πιω και να ξεχάσω.

Προτού ακουστεί ο κρότος κι όλα χαθούν… αντίο

''Θα φύγεις καμιά μέρα''