Tuesday, July 17, 2007

Ενα πικρό αστείο


Αυτό το πράγμα με σκοτώνει

Μου αφήνει στο κορμί ανεξίτηλα σημάδια σαν πληγές

Δαρμένος από σκιές και από φοβίες

Μόνος στην άκρη της παράνοιας που μ’αγκαλιάζει

Στο κρεβάτι σαν βρώμικος αλήτης

Στο κιτρινισμένο δωμάτιο

Σε μια μαύρη συνοικία φαντασμάτων

Κοιτάω ανέκφραστος την ανύπαρκτη συντροφιά

Που φεύγει σιγά σιγά απ΄την πίσω πόρτα

Σαν την πικρή γεύση που σ’αφήνει η προδοσία

Τα σακάτικα μάτια των αστείων ανθρώπων

Ένα μηδενικό θαρρώ πως είναι

Μπροστά στα γκρι μαστίγια του πόνου

‘’σωπάσανε’’

Ψιθυρίζει το παιδάκι που έμεινε στο παιχνίδι

Και ένα δάκρυ φεύγει με δύναμη απ’τα μάτια

Λες και ήξερε πως αμα φύγει…

Πως κάτι θα μείνει…

Μη φοβηθείς, ένα αστείο θα ναι, μια κωμωδία

Ένα γέλιο στην αντίπερα όχθη

Μια όμορφη κοπέλα

Που την λέγανε Ζωή

Και όμως γέρασε

Και πεσμένος στην μικρή γωνίτσα χαμογελάς

Να πάρει ο διάολος τους λίγους

Χαμογελάς

Τα μάτια σου αστράφτουν

Δεν ήτανε τυχαίο

Που σε είπαν άγγελο

Και σαν μια μέρα φύγεις

Πικρό το πεπρωμένο

Σαν των αρχαίων το ρητό

Μη κλάψεις και μη φοβηθείς

Αστέρι θέλω να σαι

Ασφάλεια στην καρδιά τους

Εφιάλτες ξυπνάνε σ’αυτους που δεν αγαπάνε

Μικρά κομμάτια ηρεμίας

Ακολουθούμενα από κομμάτια βιασμού της ψυχής

Το γνώριμο αίσθημα της μικρότητας

Της ταπεινότητας

Να σέρνεσαι στις λάσπες της ψευτιάς

Πιωμένος

Απ’τα χείλη σου θέλω να πιω και να ξεχάσω.

Προτού ακουστεί ο κρότος κι όλα χαθούν… αντίο

''Θα φύγεις καμιά μέρα''

3 comments:

Anonymous said...

If i only could....
Oufff....
=/

Natalie said...

Πόσο δύσκολος πράγματι είναι ο αποχαιρετισμός,
εκείνος ο ένας,ο τέλειος,ο μόνιμος.
Και δάκρυα φέρνει μόνον διοτι
όταν γνωρίζεις έναν μικρό παράδεισο
η καταστροφή του,
πόσο αμαρτωλό και ανούσιο κάνει το έδαφος της γης των πολλών.
Και εσύ τότε,
όπως άλλωστε ήταν και ο προορισμός σου,
πάνω απο τη θλίψη της θα πετάς.
Απελευθερωμένος,
μέσα σε ένα σώμα άυλο και διαυγές.
Ποίος θα σε πονάει τοτε;
Δεν θα κλάψεις ούτε θα φοβηθείς.
Ο δικός της όμως εφιάλτης,
εφιάλτης χωρίς τέλος θα είναι,απέραντος,
οπου τίποτα δεν θα είναι πραγματικό
και την αγάπη δεν θα μπορεί πια να φοβάται,
γιατί να την βιώνει δεν θα μπορεί.
Να πάρει ο διάβολος τους λίγους δεν μπορεί,
γιατί μόνο από εκείνον μπορεί να έχει προερθει κάτι που καίει τόσο την ψυχή.
Στάχτη σε οτι σε καίει
και δίχως γυρισμό,
ταξίδι σου στο άπειρο.
Ο μόνος της φόβος ίσως,
πως εκεί που πάς,
το κρασί δεν είναι ποτέ αρκετό
ώστε να πάρει βίαια τα χείλη σου
και εσύ να συμμετέχεις
στον μικρο αυτό,γλυκό θάνατο,
με τη θέληση σου.

Anonymous said...

Oufff...
Toulaxiston tora 8a diavazo ta poiimata s..
kai a8 eimai sxedon sigouri pou anaferonte...
Apo tn mia xeromai...
apo tn alli....
Dn 3ero pos nio8o...
Kai pos prepei an nioso...
Makari na imoun mia alli...
Kai...
Stop edo...