Life on mute

Τα σκουριασμένα μου χέρια βυθίζονται στην λησμονιά του χρόνου

Απελπισμένοι ψίθυροι μπλέκονται γύρω από ρομαντικές νότες

Και εγώ μόνος κοιτάω απ’το παράθυρο

Αστέρια και βροχή

Όλα μαζί αγκαλιασμένα σε μια ουτοπία

Την δική μου ουτοπία

Μουτζούρες στον τοίχο πίσω μου

Μια απέραντη παράνοια

Διαγράφεται ιδανικά επάνω στο μουδιασμένο μου σώμα

Και το ξημέρωμα αργεί

Μια ώρα μόνο θα ήταν αρκετή

Πίσω από μια σκανδάλη κρυμμένος και πίσω από λόγια

Χαμένος κάπου στο απέραντο μαύρο

Με μαύρο χρώμα

Μαύρη ψυχή

Το πένθος

‘’Στα μεγάλα ‘’γιατί’’, πάντα να απαντάς ‘’Δεν ξέρω’’

Κάπως έτσι λειτουργεί..