Δεν αντίκρισα ποτέ τον θάνατο με τα ίδια μου τα μάτια
Τον άκουσα να με αγκαλιάζει κρυφά στα ποιητικά μου μονοπάτια
Στα πιο κρυφά μου όνειρα
Αρπάζοντας τα δυο μου κομμάτια
Ψυχή και σώμα
Κλεισμένα σε μια ψεύτικη στιγμή
Αναμοχλεύουν την ίδια την ζωή
Ψάχνοντας για το απέραντο τίποτα στην κατοικία των παιδικών μου στιγμών
Σε πάρκα σε πλατείες
Εμπνεύσεις
Που μοιάζουν σαν ξυράφια
Χαράζουν την μονότονη σταθερότητα της επικίνδυνης ρουτίνας σας
Στιγμές παράνοιας δακρύζουν μέσα σε δωμάτια λογικής
Και φεύγοντας αφήνουν μια βόμβα αναμνήσεων στην αγκαλιά μου
Μια βόμβα που δεν θα ήθελα ποτέ μου να την πετάξω
Χίλιες στιγμές
Με μένα μοιάζει η μοναξιά
Σαν το αστέρι της βραδιάς που αντικατοπτρίζεται στα παγερά της μάτια
Μοναχό του και αγέρωχο
Αγγίζει την αιωνιότητα
Και όταν ο κόσμος με ξεχάσει και όταν εσύ με λησμονήσεις
Φοβάμαι θα ναι πλέον αργά
Φοβάμαι πως τα δάκρυα θα έχουν γίνει αλυσίδες
Σε φυλακές παρελθόντος
Με μένα μοιάζει η μοναξιά
Με κιτρινισμένα ντουβάρια στο δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων
Με ένα παιχνίδι σαραβαλιασμένο
Στην άκρη της αναμαλλιασμένης φαντασίας
Με μένα μοιάζει η μοναξιά..
Με μένα μοιάζει φιλε.
3 comments:
Όλα είναι πεζά.
Η προσπάθεια είναι ανούσια.
Η ελπίδα χάθηκε.
Το πράσινο αυτό φως σβήνει καθώς απομακρύνομαι.
Η παγερή ανάσα του θανάτου με αγγίζει τώρα.
Ήσουν κάπου εκεί κοντά…
Μα τι λέω?
Ποτέ δεν ήσουν εδώ.
Κι όμως σε άκουσα.
Με δυσκολία ψέλλισες λίγες λέξεις.
Καλό ταξίδι μικρή.
Δεν ήταν από την καρδιά σου.
Και τώρα?
Χ Α Ο Σ.
No salvation. No Forgiveness
Στα όνειρά μου είμαι νεράιδα, χαμένη σ'ένα μακρινό δάσος, που ζει μόνη της, απαρνημένη μια καταδικασμένη αγάπη και πασχίζει να ανακαλύψει το νερό της λήθης, που θα την απαλλάξει από τις στιγμές που την τσάκισαν μα την έκαναν να νιώσει αληθινή.
δεν σου μοιαζει η μοναξια.
εισαι η μοναξια.
οταν την ελκυεισ τοσο κοντα σου.
Post a Comment