Sunday, September 16, 2007

Ποτό


Μου θύμισες τα μαύρα χρόνια

Εκείνα που μου άφησαν σημάδια στο σώμα

Η ζάλη μου η ίδια με τυλίγει σε έναν εγωισμό

Με σκοτώνει

Με διαλύει

Με συνεπαίρνει

Πετάω


2 comments:

Anonymous said...

ξαφνικά
φτερά απλώθηκαν από πάνω σου,
κρύβοντας σου τον ήλιο.
Ξαφνικά ένα ζευγάρι μάτια
που πονάνε σαν τα δικά σου.
Και το κόκκινο μπαλόνι,το δώρο τους.
Ένα χέρι που σε τραβάει.
Τα μάτια σου ανοιχτά διάπλατα
γαι να χωρέσουν έναν κόσμο
διαφορετικό.
Έναν κόσμο άλλο από τον δικό σου
μα πιοτερο δικό σου
από όσα την ανιαρή ζωή σου απάρτιζαν.
Τα δέντρα στον κόσμο αυτό,αγγίζουν τον ουρανό
ενώ τα κύμματα ανθισμένοι λόφοι είναι.
και η γη δεν είναι,παρα πράσινη θάλασσα.
Ξάπλωσες στο γρασίδι,
όλη την γαλάζια ομορφιά στα μάτια σου να αιχμαλωτίσεις
και κλείδωσες μέσα σου την
ελευθερία την ομορφιά και την γαλήνη.
Ένα καινούριο,
λευκό ζευγάρι φτερά,
γιατι τα δικά σου


χάθηκαν.

rainbow hooligan said...

παντοτεμισουσατοποτοσου.