(η επιλογή της φωτογραφίας ήταν για καθαρά ποπ-αρτ λόγους aka το παίζω κουλτουριάρης)
Δεν θα την αποκαλούσα πόρνη πια
Λες και το ήξερε από μόνη της
Σαθρά ατενίζει
Τον αιώνιο χρόνο
Εγκάρδια αγκαλιάζει
Την ατέρμονη μονοτονία της υπάρξεως
Σε δυο σκαλιά χρόνου τελειώνει
Το
Είναι
Και αρχίζει το τίποτα
2 comments:
Ένα παραμύθι ακόμα πες μου,
για το πως η γραφή ελευθερώνει,
πως τα δεσμά του χρόνου σπάει
και στο δίαστημα εκτοξεύει ιδανικά,
μεγάλα και ωραία.
Θέλω και εγώ να ΖΗΣΩ.
Αρχίνα πρώτος μονάχα.
Ένα παραμύθι πες μου τώρα,
δώσε μου
δυο τρία ψέμματα αληθινά να τα πιστέψω.
You put me in the magic position
To live, to learn, to love in the major key
Post a Comment