να είσαι μικρός
αστείος
χαμογελαστός.
Μια τζούρα της στιγμής
στα χαμηλά κρεβάτια
του μικρού ξενοδοχείου
της ζωής.
Δεν είναι η σιωπή μου
ένεση
στις φλέβες
ανθρώπων.
Δεν είναι η ματιά μου
ξυράφι
σε χάρτινα
κουτιά πραγματικότητας.
Αντέχω
περπατώντας
στο κενό.
Επαναλαμβανόμενες
στιγμές-
που λες αντέχω
μα μοιάζεις με τασάκι.
Και το πρωί
οργασμοί.
Γαλλία, Αγγλία, Αμερική.
No comments:
Post a Comment