Δεν εχει τίτλο

Νοθευμένα συναισθήματα
το ντελίριο της αποχής
από τα υποθετικά περιστρεφόμενα
γρανάζια της ζωής
και η πρέζα να αχνοπερπατά
στα φεγγαροστρωμένα μονοπάτια
της ψυχής

Ένα δωμάτιο να μου ανήκει μοναχά
μια γκαρσονιέρα
να λέω ψέματα πως δεν ανοίγω
να γράφει το κουδούνι
‘’παρείσακτος’’
να κρύβω τα χρόνια σε λουκέτα
σε μπάσταρδα τετράγωνα
κυκλικές σαπουνόπερες

Κι αν πούνε
πως δεν άγγιξα το νοητό σημείο
τι κι αν πούνε κι αυτό
σφεντόνα
στο τζάμι τους
ράγισμα στο χέρι τους
μια σπιθαμή
ευτυχίας
και όχι ατυχίας
να ηχεί
και όχι να αντηχεί

Σαφής προσδιορισμός βλάκα που γράφει

Ποιήματα
ακανθώδη μηνύματα
σε υποτυπώδη
σύρματα ψυχής
κονσέρβες ληξιπρόθεσμες
με βρώμικες πληγές
γέλια
κλάμα και οργή
σε λάμψη με ορμή
σκίσιμο
στο γόνατο μικρού παιδιού
μη με ρωτάς τι είναι η ποίηση
θα σου απαντώ
‘’ όλα αυτά τα σκατά που δεν ονειρεύτηκες ποτέ’’

Μικροπράγματα

Χαμόγελα λύπης
αντικοινωνικοί δορυφόροι
σε πλανήτες
ψυχρής ψυχής
αντικανονικοί
δικηγόροι ζωής
ομιλίες με τρανζίστορ
σαν λάμπα σε δωμάτιο
και τα βολτ τα συναισθήματα
εκρήξεις
ηλεκτρονικές
να σου μιλάω
να μ’αγγίζεις
φορτία και αντιδράσεις
στο πάτωμα
μια σφαίρα στο κεφάλι
εκτός
του θέματος
να πιάνω ρυθμούς
και να σιγοτραγουδώ
‘’ξεχνώ’’

Βοήθημα τρομοκράτη του 1989

Να πως ειναι να ανατινάζεις μυαλά
Να ρυθμίζεις ωρολογιακές βόμβες στη συχνότητα του χάους
Να ιδρώνεις καθώς παρατηρείς χημικές εξισώσεις
Προσωπικού βαθμού να βυθίζονται
Σαν λεπίδα στο κορμί του μυαλού σου
Και να παλεύεις με ξυράφια
Και τα γρανάζια να σε πνίγουν
Να τραβάς τα σχοινιά
Να πνίγεσαι στη λάσπη, να ματώνεις
Να κοιτάς τον τοίχο για να βρείς την τρύπα
Η αλίκη στη χώρα των αμαρτημάτων
Και ο λαγός
Στιφάδο
Να πως είναι να ανατινάζεις μυαλά

Υπόθεση μοναξιάς σε σημείο ανάφλεξης

Να ρωτήσω
Σε διαδρόμους
Πατινάζ σε αστέρια ασύνδετα
Σε δρόμους με ιστορία
Πικροί σαν αστεία
Διαδρομές
Μετριούνται σαν στιγμές
Και οι στιγμές
Βελόνες
Σε μπαλόνια χαράς
Πέτσα με αίμα
Σφιχτό περιτύλιγμα
Στην περιστρεφόμενη σελίδα
της απαράδεχτης βόμβας
αναπνοή δίχως οξυγόνο
μόνο.