Δεν εχει τίτλο

Νοθευμένα συναισθήματα
το ντελίριο της αποχής
από τα υποθετικά περιστρεφόμενα
γρανάζια της ζωής
και η πρέζα να αχνοπερπατά
στα φεγγαροστρωμένα μονοπάτια
της ψυχής

Ένα δωμάτιο να μου ανήκει μοναχά
μια γκαρσονιέρα
να λέω ψέματα πως δεν ανοίγω
να γράφει το κουδούνι
‘’παρείσακτος’’
να κρύβω τα χρόνια σε λουκέτα
σε μπάσταρδα τετράγωνα
κυκλικές σαπουνόπερες

Κι αν πούνε
πως δεν άγγιξα το νοητό σημείο
τι κι αν πούνε κι αυτό
σφεντόνα
στο τζάμι τους
ράγισμα στο χέρι τους
μια σπιθαμή
ευτυχίας
και όχι ατυχίας
να ηχεί
και όχι να αντηχεί