Οργή

Αναταραχές στις φλέβες μου θαρρώ πως νιώθω

τα μάτια μου κοκκινισμένα

σαν σταυρωμένες λεωφόρους με νότες μουσικής

για μια φορά να μάθω ακριβώς τι παριστάνω

τον ιχνηλάτη, τον κυνηγό ή το θήραμα

να μάθω ρε διαολεμένοι

τι μου φυλάτε, πίσω απ'αυτα τα αγριεμένα χέρια

τι κρώζουν οι φωνές

στα ανήλιαγα σοκάκια της Αθήνας

εκεί που σαλεύουν οι σκιές, σαλεύουν τα μάτια σας

και γίνονται τέρατα, ουσίες, μπάζα

που με πλακώνουν, με σκίζουν τα κορμιά σας

Τι είναι αυτό που στροβιλίζεται

σε κάθε μου άκρη

σαν παράνοια

τι είναι αυτό που τα βράδια βράζει

στα σωθικά μου μέσα

μην είναι το μίσος

που τόσο πολύ πρεσβεύω

τα αποχαυνωμένα σας κορμιά

με πάθος παρατηρώ

και η φωτιά που καίει, αυτή που τα σπάργανα θερίζει

μονότονα χωλαίνει μπροστά στην αηδία

στην αηδία που με αγκαλιάζει

όταν σας βλέπω, ρεμβάζοντας, να διεκδικείτε χαλεπούς οιωνούς

Ονόματα, δεν έχουν σημασία

ουσίες και αυτά

σαν ποίημα της Κατερίνας Γώγου

ωμό και αληθινό

Δεν είναι εικόνες της Ομόνοιας, δεν είναι μετανάστες

είναι χειρότερα τα πράγματα

είναι δυναμίτες, είναι τιτάνες

είναι σφυριά που μας βαράνε νυχθημερόν

στα άκρα μας, μας τραβάνε σαν τον Προκρούστη

είναι οι νύχτες

είναι τα ονόματα

που ακούγονται σαν στρόβιλοι

μέσα στις καμάρες

που ταράζεται ο σοβάς, και πέφτει σαν αστέρι

τα δωμάτια, ψυχρά, ατενίζουν τα σκιώδη μνήματα

Τι έχει μείνει βρε διαόλοι

πως μοιάσαμε σ'αυτους τους καημένους

τους μετανάστες, τους ανάπηρους

πως μοιάσαμε, πως γίναμε

σαν ψεύτικοι κυκλώνες

περικυκλώνουμε

το κορμί μας με δήθεν αυταπάτες

με δήθεν έρωτας και αγάπες

η βρώμα μας, η βρώμα σας αιώνια

δεν την αντέχω άλλο πια

και να λεγε κανείς, οτι ειναι για το καλό σας

μια σφαίρα ηλιθιότητας για το εξημερωμένο καύκαλο σας

Κάθε μέρα, κάθε νύχτα

εγω να αναρρωτιέμαι, να γίνομαι κομμάτια

να ψάχνω λόγους και ευθύνες

να εκτοξεύω ύβρεις με τα χέρια μου σφιγμένα

να παλεύω με τα σεντόνια

που πάνε να με πνίξουν

σαν τα χέρια σου

σαν τα χέρια του

του καθενός

και μην ανησυχείς, δεν είσαι μόνο εσύ

είναι χιλιάδες πρόσωπα

αποτυπωμένα στους εφιάλτες μου

μα δεν με ξέρεις ρε, δεν είμαι άγαλμα, δεν είμαι ανάμνηση

δεν είμαι το κορμί σου, να σβήνεις τα τσιγάρα των στιγμών

δεν είμαι απλά ο αέρας να φοράς ζακέτα

δεν είμαι βροχή για να προφυλάσεσαι με την ομπρέλα

είμαι κάτι χειρότερο

είμαι ψυχής δηλητήριο

είμαι ότι δεν γνώρισες ποτέ

το μίσος που σε άγγιξε, στους δρόμους της ζωής σου

οι φλέβες που ανατινάζονται, να τι είμαι.

Γέμισαν οι φλέβες σου με πόνο, δάκρυ, και μετάνοια?

Πες μου πότε, να το νιώσω και εγώ

να νιώσω που γονάτιζες

στο πάτωμα

να νιώσω πως αντίκριζες το χώμα σαν αδερφό σου

που έπεφτε το αίμα με εκδίκηση απ'το κορμί σου

πως θέλεις να ουρλιάξω

έτσι για να μην ακούσεις, να μην αντιληφθείς

γιατί αγχώνεσαι, κρύβεσαι, δειλιάζεις

πίσω από παραπετάσματα, απο τοίχους

απο συνοικίες, απο ονόματα, απο συναισθήματα

κρύβεσαι ρε, και θέλεις να νιώθεις χαρούμενος?

Κάθε μέρα, κάθε που ξυπνώ

στο μυαλό μου είσαι, εσύ, να τα πετάς στην άκρη

ταυτότητες, ουσίες, καταθλίψεις, αντιλήψεις, διαβατήρια, λεφτά, θάρρος και αγάπη

στο μυαλό μου είσαι συ, να τα σκίζεις όλα

να γίνεσαι χίλια κομμάτια

στο μυαλό μου, εσύ είσαι στην άκρη, και κάθε μέρα που ξυπνώ

πιο επικίνδυνος από τη θάλασσα που σου τσούζει τις πληγές

κάθε μέρα που ξυπνώ, στο μυαλό μου είσαι συ, στη θάλασσα να πνίγεσαι

να βλέπεις όλα τα λάθη, τα χίλια σου κομμάτια

να βρίσκεσαι

να νιώθεις τελειωμένος

με μια δόση αλήθειας

σαν πρέζα, σαν κλωτσιά στο σαγόνι.