Δεν θέλω να σου δείχνω διεξόδους
για να βρίσκεις αστέρια σε διόδους της ψυχής
δεν το αντέχω σου λεω, δεν μπορώ
να είμαι πάντα το πρόσωπο που κρύβεται στις νύχτες
να μην κοιτάω τους ανθρώπινους καθρέφτες
δεν θέλω να σου δείχνω αδυναμίες
να μου λυγίζεις τα κλαδιά
να σπάνε τα αστέρια
να προσπαθώ να μην ουρλιάξω
Δεν είμαι απ'αυτους που λησμονούν
μα κύκλους δημιουργώ
ονόματα δεν σβήνω
κι ας ειναι πια κακό
ας είναι ενδεικτικό παράνοιας
σε σημειωματάρια
αυτό κι αν ειναι περι αγάπης
Με την παρακεταμόλη συντροφιά
ζαλίζομαι, δεν πέφτουνε σκιες
τα αντικείμενα δημιουργούνται
με μορφές ονειρικές
και προσπαθώ να περιγράψω τον αέρα
''να, κοίτα, ειναι σαν παιδικό παιχνίδι''
μα δεν θυμίζει
μα σπαει
εγω δεν ονειρεύομαι πρόσωπα
ονειρεύομαι κρανία
2 comments:
Εσύ, παραμένεις φάντασμα.
Μαριονέτα σε ένα σόου.
Εσύ η μαριονέτα.
Εσύ ο σκηνοθέτης.
Τον εαυτό σου χειροκροτείς.
Ζητωκραυγάζεις για σένα.
Καθημερινή τρέλα.
Στην εξορία στέλνεις τα παιδιά σου.
Και με πομπή σε ακολουθούν τα άστρα.
Εσύ μπροστά.
Με χάρτινο στέμμα.
Και πίσω τα αστέρια.
Κρατάνε το ρυθμό των λυγμών σου.
Ένα δυο.
Ένα δυο.
devoted.
Πάρε τη λέξη μου
Δώσε μου το χέρι σου
σ.
Post a Comment