Saturday, June 12, 2010

Σερπαντίνα

Έσβησα τυφώνες, στα χέρια μου οι στάχτες
σχημάτιζαν κοράλια αναμνήσεων
μικρές φαντάζαν οι πενταροδεκάρες
στον κερματοδέκτη της φαντασίας
παράγει μια φαντασία ανα δραχμή
φαντασιώνομαι δραχμές ανα παραγωγή
παχύρευστης ουσίας
με τ'όνομα ζωή
κοκκινωπή, οπή
μικροί, μικροί
ραπίζαν την ροπή
προς τη νιότη
δούρειοι ίπποι φλέγονται, λέγονται
οι ασάλευτες σκιές
τα σπινθηροβόλα καικια
στην θάλασσα βενζίνης
''προσοχή, ευφλεκτο''
σε περίεργη διάλεκτο
συγκαταλέγονται προορισμοί συννεφιασμένης ουσίας
ψιθυριστοί τοίχοι
διογκώνονται μέσα στα χέρια σου
σαν ακορντεόν πλαστελίνης
φλέγεται ο ιδρώτας
και η βαρύτητα ελίσεται σαν σερπαντίνα
τα χρώματα περιστρέφονται
σαν ερινύες
στα μάτια μου, βέλη χρωματιστού βεληνεκούς
σπάνε μέσα σε ιστούς
διογκώνονται
αγχώνονται
γεγονός
στα πόδια ενός δρομέα
κάθε πετραδάκι
μοιάζει με πλανήτη
για εμάς τους αδρανείς

2 comments:

eva said...

πολύ όμορφο :)

porcelain said...

see my love cut down the lane
sways and grinds ooh, that's your play
you treat me like your prayers
though i'm alone
you're driving me to pray, trouble i'm undone
hold me up
will you be my doll?
hold me up
till the sun it cometh down
i didn't want it no
blood is to blame
there's a little fury on me and i'm ok
don't tell me that
you'll descend cause
i'm no bedlam, i'm your friend
see the girl, the girl's alone
see the boy, away from home
don't tell him nothing
leave well enough alone
boy, oh boy
the boy's a stone.