Σβήσιμο

Συνήθισα να βρίσκομαι ανάμεσα στο χάος και την τάξη

στην ικανότητα του να ξεχωρίζω

την σκέψη απο την πράξη

στα δυο χιλιάδες κλάσματα φωτιάς που συντηρούν

την χαοτική μου φτιάξη

μηδενισμένος

να εκτροχιάζομαι απο τα χέρια γυναικών

για λόγους μάλλον οκνηρούς

που στερούνται φαντασίας

στα δυο χιλιάδες κλάσματα που συντηρούν

την αγάπη μου γι'αυτές

συνήθισα να ψάχνω δικαιολογίες για τους πόνους

για λόγους μάλλον σοβαρούς

για γιατρούς φασμάτων

φανταστικών ασμάτων

φαντασμάτων

μηδενισμένος να στερούμαι υπνηλίας

συνήθισα να βρίσκομαι ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο

απο το είναι ως το μηδέν

ψίθυροι παρεισφρύουν στα ραγισμένα βλέφαρα

και ακούγονται τριγμοί στα δάκρυα, στις σταγόνες

Και για να γράφεις

ευθαρσώς ζητάς θυσία

ζητάς το σύμπαν να σε σβήσει απο κατάστιχα ματωμένα

γιατι για μια ρωγμή γραμμής στα ποιητικά τετράδια ζωής

θυσιάζεις ενα χιλιοστό του δευτερόλεπτου

μιας χαρούμενης ζωής

με ύφος μάλλον βλοσυρό

ξανακοιτάζεις και ξανακοιτάζεις

στα μάτια το πανικόβλητο τέρας που προσαρμόζει στην ψυχή σου

σαν παζλ

τα νύχια του

και σβήνεις με μανία τα πάντα απο πάνω

μα δίχως γόμα

και γίνονται μουτζούρες

τα ξεχασμένα όνειρα για πάντα θα φοβάσαι

αυτά που ρωγμές πήγαν να γίνουν

και έμειναν απλά απόηχοι ήχων που δεν ακούστηκαν

γιατι γι'αυτά

ποτέ δεν έγραψες

ποτέ δεν μίλησες

και ποτέ δεν σώπασες

είναι σαν να προσπαθείς να δεις τον ήλιο

χωρίς να έχεις μάτια