πέστε, πού θ' αποκρυφθείτε εσείς όλοι, αν οργισθώ;

 σαλεύει το ηλιοβασίλεμα στα χέρια σας
πως ξυρίζει τα λιοπύρια ο ιδρώτας
ανάμεσα στις νερατζιές
οι μυρωδιές χημικών, τα χέρια σας
άσπρα, στους ανέμους πια εφήμερα
τα μάτια σας, λυπάμαι
μικροί θεοι, που στα πειρατικά λημέρια
τη γαλάζια σημαία, καμαρώνετε
πως χάνεται η ομορφιά, οταν ο ήλιος ξημερώνει
στα χακί, κιτάπια της εντολής

για σένα, ''Ψευτρα Ελευθερία'',*
για σπιούνους και αφέντες, για το παιδί που χάνεται
για μας, ολόκληρους, που επάνω σ'αυτα τα μέρη
κοιμόμαστε και φεύγουμε
κοιμόμαστε παρέα

''δεν ακούς που φοβερίζουν,
άνδρες μύριοι και παιδιά;''*

ας λήξουμε εδω, ας μείνουμε, ας καταλήξουμε εδω.
''ω τρακόσιοι, σηκωθείτε
και ξανάλθετε σε μας.
τα παιδιά σας θελ' ιδείτε
πόσο μοιάζουνε με σας.''*

 *αποσπάσματα απο τον Εθνικό Υμνο.

**photo by http://stiv-lee.deviantart.com/

Φευγει

 για που σαλπάρεις, για τα ξένα μέρη
στις μυρωδιές, στις ρωγμές
των καικιών, που σπέρνουν τα γυμνά
ροζιασμένα σου χέρια,
θαλασσιά δάκρυα
στο ξεραμένο σου μούσι,
γέρε
σκαρφαλώνουν της νικοτίνης θύελες
πως να χτυπά,
η κάθε ρημαδομέρα,
στις μηχάνες και στα κατάρτια
μια ανάμνηση χιμαιρα
μπλεβίζει ο ουρανός
και χάνεσαι στα υψίπεδα της θάλασσας
πως επιπλέουν τα δάκρυα σου
μόνο εσυ, γνωρίζεις.