Φευγει

 για που σαλπάρεις, για τα ξένα μέρη
στις μυρωδιές, στις ρωγμές
των καικιών, που σπέρνουν τα γυμνά
ροζιασμένα σου χέρια,
θαλασσιά δάκρυα
στο ξεραμένο σου μούσι,
γέρε
σκαρφαλώνουν της νικοτίνης θύελες
πως να χτυπά,
η κάθε ρημαδομέρα,
στις μηχάνες και στα κατάρτια
μια ανάμνηση χιμαιρα
μπλεβίζει ο ουρανός
και χάνεσαι στα υψίπεδα της θάλασσας
πως επιπλέουν τα δάκρυα σου
μόνο εσυ, γνωρίζεις.