Sunday, July 17, 2011

Για να μην είναι τα βράδια σιωπηλά

 στα χέρια σου επάνω να ξαπλώσω
να γείρω, κι ας θρυματίζονται
οι νερατζιές, κι ας φυσάνε τα αστέρια
θρύματα λάβας
οι μυρωδιές των χειλιών μας,
ξεραίνονται
κι αφήνονται στ'ονειρά μας
να μαζεύουν σκόνη
έτσι όπως λυγμούς
μοιράζουν
οι καρδιές, με σύρματα σφιχτά,

κι ας ήταν κυριακή,
με το μεθυστικό σου άρωμα
να πλέκει
τις κλωστές, επάνω στα δάχτυλα σου
οι βελόνες κι αν πονάνε,
δεμένες με τα μερόνυχτα μου,
με λυγμούς, με θρήνους
προσπαθούν,
ηχούν,
σαν απέλπιδες εικόνες
μιας καταιγίδας δακρύων σε περίοδο νηνεμίασ

αφιερωμένο*

2 comments:

porcelain said...

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.
σ

porcelain said...

my baby baby i already miss you. oh oh OH i miss you SO