τα πιο όμορφα, γινήκαν άσχημα.

Είν' το φεγγάρι, μια νυχτιά για μένα

στους ακροατές αυτού του κονσέρτου αηδίας

στις ασφυχτικές μου μέρες, να

μην έρπομαι, για μια αγκαλιά, για ενα χάδι

μονάχα αυτό μου μένει

κι ας είμαι γω μονάχος, 

μην γυροβολάνε, δύστυχες ψυχές

γιατι για όσους, το δάκρυ

γίνηκε χαμός

μια αγκαλιά και ένα χάδι

μονάχα αυτό τους μένει.

σε ποιές γραμμές μια μοναξιά να χωρέσω

στις γραμμές, το σκίρτημα,

το τσούξιμο μιας πληγής, του ''μείνε μόνος''

να το καταγράψω,

κι ας μπορεί, όποιος αντέχει, να

μου γράψει, μου πει, όλες τις μελωδιές 

σ'αυτο το 

''για μένα δεν υπάρχεις''

και θα του πω ευχαριστώ.