για το γαμώτο που δεν έζησα.

στις στάσεις αυτές, κολλάνε φύλλα στα χέρια ανθρώπων

πια βρεγμένα, πια χαρακωμένα απ'τις λάσπεις

μονάχα, οι ρυτίδες τους, μικρές φωτιές στα γκρίζα

φλέγματα του περιχαρακωμένου γκέτου

του ανθρώπου

στις ρόδες, στις χαρακιές των κουτιών μάζας

συνωστίζονται τα χρώματα και αφήνουν

σύνορα και χώρες και ιστορίες

και σφηνώνονται, στις ρόδες και γυρίζουν

γυρίζουν, και γυρίζουν

Δεν έχει ο προορισμός μου πια σημασία, 

δεν κλείνομαι γω μέσα,

δεν κλείνω πια τα μάτια, μετά απο κάθε στάση

''Ευαγγελισμός, Κάραβελ'', κι επαναλαμβάνεται η δουλειά

''Κολωνάκι'', μια ιστορία.

να σφίγεται ο λαιμός μου, τα σώψυχα μου,

και αυτά να γυρίζουν, γυρίζουν

κι ας γίνονται με μιας, δουλειά μιας μέρας

για αυτά τα μηχανήματα που διώχνουν τα σημάδια

στο λεωφορείο μέσα, να αφήνεις τις δυνάμεις σου

κι ας φλέγεσαι, κι ας γίνεσαι καπνός, ας γίνεται ο ουρανός

μικρός τιτάνας, στα κόρμια σου πάνω, αν οι στάχτες

αφήσαν μικρές γαίες να γρυλίζουν, να βρίζουν

την μοίρα και την ώρα, την κατακεραυνωμένη ματιά των γυναικών

που σ'αφησαν να φύγεις, που κλείσαν μια πόρτα,

που κλείσαν, τους δείκτες των ρολογιών.