дыхание

βρε τι πειράζει, ποια είν'σκληράδα που βγάζει

και που σπατάλησα, που ξελάσπωσα

σταγόνες, ραβδώσεις, ιώσεις

και πως αντίκρυσα τ'όνειρα μου

στραβά ξεκίνησα, ποιος να μύριζε το λασπωμένο χώμα

ποιο πέλμα ασταθές, ποιο σχίσμα στην παλάμη

να μ'αγγίξει, μπας και σχίσει κι αλλο

τίποτα άλλο, μια εσυ κι μια το τζιτζίκι στην αυλή

βζ, βζ και εγω τραντάζω τα παντζούρια

χτυπάν, χτυπάν τα ξύλα κι οι σκλήθρες

γιατι, γιατι γαμώτο

να ξημερώνει εκεί, στα μαξιλάρια στην αυλή

να γέρνει στάχυ ηλίου στο βαμβάκι, πριν να αναπνεύσω

πριν να μου γίνει η υγρασία του ημερώματος

ραγάδα στον πνεύμονα, λεκές με αίμα

κι η μυρωδιά, 

η μυρωδιά των ερυθρών μου σκιερών

ματιών, μα τι ων

προς τι η σταγόνα τ'αγεριού να πλευρίζει τον τοίχο τόσο δα

πλευστό στο γκρι μονότονο

τ'αγκιστριού μου της ψυχής, και της ψυχής μου

το ψιλοβρόχι, το ηλιόλουστο

χτύπημα στο ξύλο κι οι σκλήθρες στο χέρι, τόσο δα.