Wednesday, October 04, 2006

Ολα γύρω ξεχασμένα


Αργά το βράδυ... σκοτάδι στο δωμάτιο μου...

Οι ξαφνικές κινήσεις του κορμίου μου σπάνε την μονοτονία του σκοταδιού και ταράζουν την αέναη σιωπή της νύχτας..
Σηκώνομαι άξαφνα βγάζοντας μια φιμωμένη κραυγή.. κρύος ιδρώτας τρέχει απ'το πρόσωπο μου.. καταραμένοι εφιάλτες...

Μα.. τι..

Κάποιος ειναι στην πόρτα του δωματίου μου, κάποιος με κοιτάει λες και είμαι ξένος σε αυτόν τον κόσμο..

''Ποιός είσαι?'' ρωτάω φοβισμένος.

Καμία απάντηση.. ΠΟΝΟΣ στο κεφάλι μου, νιώθω πως θα σπάσει το κεφάλι μου, πως θα πεθάνω.. αίμα τρέχει..
Αναλαμπές, φοβίες.. αυτοκτονία.. θάνατος, σκοτάδι, χαος, μπερδεμένα λόγια.. μπερδεμένα λόγια... ζαλίζομαι

Κάτι φωνάζει μέσα στο μυαλό μου!

Πέφτω κάτω στο πάτωμα ουρλιάζοντας απ΄τον πόνο.. ''Γιατι?!'' φωνάζω συνέχεια.. ''Δεν μπορώ αλλο!''

''Τελείωσε το, το ξέρεις οτι μπορείς.. το ξέρεις, το ξέρεις οτι ειναι στα χέρια σου'' ψιθυρίζει με μια μανιακή φωνή ο
άγνωστος.. Τα λόγια του βουίζουν μέσα στο κεφάλι μου και νιώθω οτι μου τρυπάει το μυαλό και τα αυτιά..

Προσπαθώ να πιάσω κάτι να στηριχθώ, να πιάσω κατι για να νιώσω οτι είμαι ανάμεσα σε φίλους και μέσα ενα περιβάλλον αγάπης..
μα.. παντού σκοτάδι, όλα φαντάζουν εχθρικά και κακόβουλα.. ακούω γέλια.. ακούω φωνές.. που, που... είμαι..

''Σπάσε το φράγμα του φόβου μικρέ, δεν είναι τίποτα.. δεν είναι κάτι να φοβάσαι'' μου λέει ο άγνωστος με μια επιτακτική φωνή.

Κοιτάω πάνω και βλέπω χιλιάδες μάτια να με κοιτάνε.. κόκκινα μάτια, λες και περιμένουν κάτι απο μένα όλα αυτα, περιμένουν
να σηκωθώ και να ζήσω, να σηκωθώ και να μιλήσω..

ΠΟΝΑΩ....

Ο άγνωστος πλησιάζει.. γελάει.. γελάει κάπως μηχανικά.. το γέλιο του θυμίζει.. πόνο.. με χαιδεύει καθώς είμαι στο πάτωμα..

ΣΒΗΝΩ....

Ξυπνάω γυμνός μέσα στην μπανιέρα μου.. κόκκινο το νερο.. τι συμβαίνει?.. πως?.. τα χέρια μου..

Σηκώνομαι.. πάω στο δωμάτιο μου, και κοιταω μέσα.. το άψυχο σώμα μου βρίσκεται πάνω στο κρεβάτι μου και απο πάνω είναι διάφο

ροι φίλοι μου και κλαίνε... ήσουν και εσυ.. ναι.. σε είδα. Συγνώμη που στο έκανα αυτο, συγνώμη.. δεν ήθελα.. εγω δεν φταίω..
Πέφτω κάτω και..

ΚΛΑΙΩ...

Τελικά όλα έπεσαν σε ενα μαύρο σκοτάδι.. εσυ θα ζήσεις χωρίς εμένα, εσυ θα συνεχίσεις να προχωράς, εσυ θα συνεχίσεις να ζεις..

Εγω θα συνεχίσω να πεθαίνω...

Εγω θα συνεχίσω να μαυρίζω την ψυχή

Εγω θα φτάσω στον ουρανό της κόλασης..

Και ξέρεις... κάποτε ήμουν και εγω εκει, στο χάος, και είδα το σκοτάδι.. λες και ηταν ταινία.

Σαν να πέφτει η λύπη πανω μου σαν πανωφόρι.. το φοράω και φεύγω απ'το σπίτι.. σε βλέπω να κλαις στα σκαλιά..
Μπορείς για μια στιγμή να με δεις, μπορείς για μια στιγμή να με ακούσεις.. μπορείς να νιώσεις την αγάπη μου..

Γυρνάς και τρέχει ενα τελευταίο δάκρυ καθώς με βλέπεις..

Χαμογελάω και σου φωνάζω... ''ΖΗΣΕ''

Save your tears because I'll come back...

Κι αν σου λείπω, πιάσε την καρδιά σου και κοίτα τον ουρανό ταπεινά.. δεν είμαι εκει..

Είμαι δίπλα σου και σε φυλάω σαν να σουν το πολυτιμότερο πράμα στον κόσμο...

Με μια λέξη μόνο...

Ζήσε..

3 comments:

Anonymous said...

no words for this........i hope it is something that you just had the need to write it not to make it real.........i come clean that its more than perfect,but i wouldn't like you to have thoughts like these,on the cards................(*)butterfly hander-all alone,just don't make me have cold feet about you........love yia.......virtually what you wrote,was that real that made me cry.....excellent and i feel obliged to mention that you have to go on......cause its absolutely you,i meen that the characteristic of you is to write such perfect thinds....... prefer to be anonymous for the others but you know me:*....

Anonymous said...

"Σπάσε το φράγμα του φόβου μικρέ, δεν είναι τίποτα.. δεν είναι κάτι να φοβάσαι".
Συχνά πυκνά τα συζητάω και εγώ αυτά με τον εαυτό μου. Το "ζήσε" όμως με κερδίζει κάθε φορά. Δε βαριέσαι, η ζωή είναι τόσο όμορφη ώρες ώρες. Ούτως ή άλλως μία ανάσα δρόμος είναι μέχρι το τέρμα, ας μην την κόψουμε στην μέση.
Αυτές οι ξάστερες βραδυές στην παραλία, οι φιλοσοφικές μεταμεσονύκτιες συζητήσεις με τον κολλητό σου, ένα όμορφο ταξίδι, ο ήχος της βροχής και η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος, το γέλιο του συντρόφου σου, τα ξημερώματα στο μπαλκόνι που καλωσορίζεις την καινούργια μέρα...
Αξίζει, δεν νομίζεις;
(^.^)

Anonymous said...

Α, ναι.
http://www.youtube.com/watch?v=znkK1W51qgg&feature=channel_video_title