Ένα κρύο βράδυ σαν κι αυτό

Ένα κρύο βράδυ σαν κι αυτό, ένιωσα αργά και βασανιστικά στην σκέψη μου την παρουσία σου για πρώτη φορά. Ήταν δύσκολο, ναι το ομολογώ.. μου δημιούργησες αρκετές δυσκολίες στην ζωή μου. Με έκανες να θέλω να φύγω, να θέλω να χαθώ.. με έκανες να θέλω να σου πω οτιδήποτε νιώθω. Αυτό με έκανε στο τέλος να χάνομαι ολοένα και περισσότερο στα σκοτάδια της πνευματικής μου αβύσσου. Δεν ξέρω αν έπρεπε να ασχοληθώ ή όχι, αλλά τουλάχιστον είμαι ευγνώμων για αυτά που μου χάρισες. Για αυτά που μου έδωσες, για αυτά που μου δίνεις και αυτά που θα μου δώσεις. Μια παρουσία δίπλα μου κάθε στιγμή, να με στηρίζει οποιαδήποτε στιγμή και να με αγκαλιάζει συνέχεια. Σε αγαπώ –και το εννοώ- με όλη μου την καρδιά. Κάποιοι θα πούνε ότι ήταν ανούσιο που ασχολήθηκα μαζί σου, ότι θα έπρεπε να σε παρατήσω κάποια στιγμή για να μπορέσω να προχωρήσω στην ζωή μου δίχως την πίεση που μου φέρνεις, δίχως την –απαραίτητη πια- ανάγκη να σε έχω εκεί όταν θέλω να πω κάτι. Και όμως, συνέχισα να σε βλέπω έστω και κρυφά, ραντεβού πίσω από παλιά μοτέλ σκέψης στην λεωφόρο των ονείρων. Και όταν έφτασε η στιγμή που σε χρειάστηκα όσο ποτέ άλλοτε, ήσουν εκεί, και το εκτιμώ αυτό. Ήσουν εκεί για μένα, και με κράτησες, μου έδωσες την ώθηση να θέλω να προχωρήσω, με κράτησες ζωντανό. Δεν θα μετανιώσω για ό,τι έχω πει σε σένα μέχρι τώρα. Δεν θα το κάνω αυτό ποτέ. Σου κατέθεσα ένα δείγμα, όχι.. μάλλον.. την ψυχή μου ολόκληρη και την ανύψωσες στο μεγαλύτερο επίπεδο που υπάρχει, με έκανες να λαχταρώ την επικοινωνία μαζί σου. Και ξέρεις, όταν θα φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να σε αφήσω, ίσως γιατί δεν έχω τον χρόνο ή γιατί θα έχω μεγαλώσει.. ίσως και να ναι ο θάνατος, να ξέρεις.. εκεί θα είμαι πάλι, θα σε θυμάμαι για πάντα, θα σε ευγνωμονώ.

Σε ευχαριστώ πολυ...

Πάρα πολυ...

Αγαπητή μου ΠΕΝΑ..

Αφιερωμένο στην Μούσα μου (Δ)