Je n'en connais pas la fin (Dedicated To Edith Piaf)

Σιωπηλές πατημασίες επάνω σε έναν δίσκο βινυλίου

Χαραγματιές που σπάνε την μονοτονία και την ασχήμια

Νότες με νόημα κρυφό και ορισμένες φορές γλυκό

Δεν γνωρίζω το τέλος αγάπη μου, όχι δεν το γνωρίζω.

Δεν μου το μαθε κανένας να το αναγνωρίζω

Και σαν ψάξεις ανάμεσα στα συρτάρια μου

Τα πάντα βρίσκεις

Απ’το χαμένο τριαντάφυλλο

La vie en rose

Και την ψιθυριστή μπαλάντα που χες γράψει σε μια πετσέτα

Σαν δειπνούσαμε σε ένα εστιατόριο στο Παρίσι

Μα τώρα όλα φύγαν

Και σε θυμάμαι κάποια βράδια…

Μουσικά μνημόσυνα αγάπης και λύπης για σένα αγάπη μου

Ίσως και να μ’ακους και να χαμογελάς

Ίσως πάλι να σαι για πάντα βουβή στη δίνη των χρόνων.

Οι ομορφιές ήταν ωραίες

Και το Παρίσι στέκει ακόμη

Πικρό και αρχαίο

Κάτω απ’τον πύργο του Αιφελ.

Δίνει πνοή στα αστέρια της πόλης

Στα περιστέρια που στέκονται στην παναγιά των Παρισίων

Και σαν ανοίξει η σκηνή, χιλιάδες φωνές

Πλήθος ο λαός

Ένα μουρμουρητό

Ένας ψίθυρος

Από έναν γάλλο με μορφή ρομαντική

Να σου πετάει ένα λουλούδι και να σου λέει με τα μάτια

‘’Je n’en connais pas la fin’’….

Μα συ να κλείνεις την αυλαία και να τον βγάζεις λάθος.

Οι αναμνήσεις σας ειναι νεκρές

Η φωνή των πεθαμένων αντηχεί στα σοκάκια των αναμνήσεων σας

Σιωπηλά εκρήγνυνται τα ρομαντικά ηφαίστεια των ματιών τους

Σαν τους κοιτάνε οι ζωντανοί αφού πεθάνουν και μας αφήσουν μόνους

Με δυο τριαντάφυλλα αγκαλιά στα κρύα τους χέρια δεν σαλεύουν

σαν ένα πίνακα που κάθεται μόνος και προσπαθείς να τον ερμηνεύσεις

ιστορίες που δεν είναι για τον καθένα μα είναι ταυτόχρονα για όλους

και σπάνε τα τζάμια από την φωνή τους καθώς μας θυμούνται

μα ένα βαρύ συγνώμη αφήνεται στην πόρτα της μνήμης

γιατί τα δάκρυα και οι ψίθυροι δεν επιστρέφονται

τα σημάδια πάνω στο κορμί μας μένουν μα εσείς ξεθωριάζετε

και το όνομα σας συνθλίβεται στον καιάδα των αιώνων.

Μέχρι να μείνει μόνο ένα χαμόγελο αμηχανίας.

Δεν πέθανα ακόμα!

Ένα παιχνίδι αρρωστημένο που παίζεται με σκέψεις στα μονοπάτια της προστυχιάς

Δεν θα θελα να χαράξεις στο κορμί μου πληγές ακατονόμαστες που θέλουν αγάπη

Ένας φτωχός αλήτης σε ποιητικά σοκάκια με δυο χέρια σακατεμένα

Με ένα τετράδιο αλησμόνητο που το τρίβω στης ψυχής μου τα λημέρια

Και ακούει τις φωνασκίες των συμβάντων, τα ψεύδη των φωνών

Τα αστεία του πλήθους, τα μικρά ψιθυριστά χαμόγελα του κόσμου

Τον ήχο των ματιών σαν κλείνουν όταν ακούνε την φωνή σου

Κι αυτός με κρατάει ζωντανό, φρέσκο σαν τα λουλούδια της αυλής

Μα με βία με αρπάζεις και με πατάς, με ρίχνεις στην άβυσσο του Άδη

Σπασμένα δάκρυα και λάθος παραμιλητά μιας βρώμικης ζωής

Μπούρδες ηχογραφημένες σε κασέτες ενός κατεργάρη μουσικού

Που παίζει το ίδιο μονότονο κομμάτι σε στίχους μιας πόρνης γκόμενας

Σε μια χαλασμένη κιθάρα που αντικατοπτρίζει την κατάσταση σου

Βαράω τις χορδές με βία και μίσος για να σε εκδικηθώ

Μα το μόνο που βγαίνει είναι είναι ένας απελπιστικός ήχος

Και μένω πάλι μόνος μέσα στο σκοτάδι παρέα με το βράδυ

Και σου φωνάζω δυνατά…….

ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ ΑΚΟΜΑ!

Ο Άθλιος

Βρώμικος και κουρασμένος πάνω στα σεντόνια ενός αμαρτωλού κρεβατιού…

Δεν πιάνει κανένα σταθμό το ραδιόφωνο και τα πάντα έπαψαν να θυμίζουν ζωή.

Δεν θα ήθελα να είμαι στο κεφάλι σου μια σκεπτική μουτζούρα.

Μια εκδοχή ενός παραμυθιού που χάνεται στην λήθη της προστυχιάς σου.

Βρώμικα και κουρασμένα τα χέρια μου

Μια σβούρα στο τραπέζι γυρίζει ασταμάτητα και με μπερδεύει

Μου θυμίζει μια γκόμενα που δεν είχα ποτέ μου. Την λέγανε Ζωή.

Χωρίς καμία ενοχή θα θελα να σε σκοτώσω και να πηδήξω από ένα γκρεμό.

Αυτά που είπες μας τα γράψαν άλλοι σε αηδιαστικά ρομαντικά πρελούδια.

Τι σε έχει πικράνει?

Αυτά τα βρώμικα και κουρασμένα μάτια έπαψαν να κλαίνε.

Παράθυρα μιας άλλης εποχής και σταματάει συνέχεια η κασέτα.

Ανύπαρκτη η ύπαρξη μου στο σπίτι σου, δεμένος με σχοινιά αηδίας.

Δεν σου φτάνει ο καπνός που εισπνέεις απ’το τσιγάρο και ρουφάς αγάπες.

Πάψε.

Είμαι ο χορηγός της νιότης σου και πληρώνω τις μαλακίες σου.

Δεν πειράζει.

Όλα θα λυθούν το άλλο πρωινό….. με μια πόρνη μαζί στο κρεβάτι.

Και κοιμάσαι.

Βρώμικος και κουρασμένος πάνω στα σεντόνια ενός αμαρτωλού κρεβατιού