Η φωνή των πεθαμένων αντηχεί στα σοκάκια των αναμνήσεων σας
Σιωπηλά εκρήγνυνται τα ρομαντικά ηφαίστεια των ματιών τους
Σαν τους κοιτάνε οι ζωντανοί αφού πεθάνουν και μας αφήσουν μόνους
Με δυο τριαντάφυλλα αγκαλιά στα κρύα τους χέρια δεν σαλεύουν
σαν ένα πίνακα που κάθεται μόνος και προσπαθείς να τον ερμηνεύσεις
ιστορίες που δεν είναι για τον καθένα μα είναι ταυτόχρονα για όλους
και σπάνε τα τζάμια από την φωνή τους καθώς μας θυμούνται
μα ένα βαρύ συγνώμη αφήνεται στην πόρτα της μνήμης
γιατί τα δάκρυα και οι ψίθυροι δεν επιστρέφονται
τα σημάδια πάνω στο κορμί μας μένουν μα εσείς ξεθωριάζετε
και το όνομα σας συνθλίβεται στον καιάδα των αιώνων.
Μέχρι να μείνει μόνο ένα χαμόγελο αμηχανίας.
No comments:
Post a Comment