Αργά....σαν τους ποιητές των αιώνων.

Πάλλεται στο χείλος μου η ακτίνα των ματιών σας

και συντροφεύω το απέραντο τίποτα καθημερινά

σε μια απρόβλεπτη χαοτική τροχιά ξεχασμένων ποιητών

η ψευτιά των αιώνων διαγράφεται σιωπηλά και

απαλά στο μελάνι της πένας που κρύβεται δειλά στην καρδιά

και με μικρές ρυθμικές λυρικές κραυγές δηλώνει την απόγνωση

που σκεπάζει την ματιά σου και δεν την αφήνει να εκπέμπει

τις νοητικές παρεμβολές στις σκέψεις των ανθρώπων

αόμματοι και άμορφοι στην ζωγραφιά της ζωής

ψεύτικοι και δυσλειτουργικοί μηχανισμοί

που γρυλίζουν επικίνδυνα με πόνο

καθώς συνθλίβεται η καθημερινότητα τους

στην κλεψύδρα των ημερών

μα με μια απεγνωσμένη ποιητική κραυγή

ραγίζει το γυαλί και χύνεται η άμμος όλη

ώσπου να μείνεις μόνο εσύ

το τελευταίο προπύργιο της αηδιαστικής

μορφής των σκιάχτρων που ατενίζουν

απέραντα το χωράφι με τα ακίνητα φυτά

που σας μοιάζουν, σας μοιάζουν πανάθεμα

και οι ποιητές σαν προφήτες της συντέλειας

θερίζουν με μανία τα τελευταία σας λόγια

και δακρύζοντας, αφήνουν στην άκρη

τις εικόνες σας και τις φωτογραφίες σας

γιατί τελικά μονάχα αυτό άξιζε,

μια βουβή εικόνα σας που δεν λαλάει

και νεκρός πέφτω στην γη

δεν θα θελα να ειμαι μια προσθήκη στην λίστα σας