Φυγή

Στην μουσική του άθλιου καμπαρέ που τραγουδάς

Ακούγεται η ξεχασμένη φωνή σου

Που γρατζουνίζει τα ανόητα μυαλά των μεθυσμένων ανθρώπων

Και όλο και κάποιος σε θυμάται ανάμεσα στο πιοτό

Και ρίχνει ένα δάκρυ ανάμεσα στο ρεφρέν

Έφυγες

Και η μουσική σου έμεινε ορφανή

Δυο λόγια ξεστόμισες

Και κρύωσε η σκηνή

Σπασμένες νότες στην άκρη της παράνοιας

Σε χαϊδεύουν μέχρι να αφήσεις την τελευταία σου αναπνοή

τα αστέρια ραγίζουν και κατακρημνίζονται

για πάντα από την καρδιά μας

και σβήνουμε συνεχώς

σαν χαλασμένα πικάπ αγάπης που γκρινιάζουν ασταμάτητα

στους ήχους της σιωπής

για πάντα

μνήμες θολωμένες απ’τα δυο σου χείλη να ανεμίζουν στην μουσική των αιώνων

εκεί που ερωτεύονται τα δάκρυα σου με την αναπνοή μου

στο ξύπνημα της αυγής

σαν προάγγελος καταστροφής

απεγνωσμένα ψάχνεις για έναν δρόμο διαφυγής

και αγγίζεις απαλά με τα δάχτυλα σου το πρόσωπο μου

ανασαίνοντας βαριά για τελευταία φορά

Για μια τελευταία φορά…

Σταματάω στο σταυροδρόμι της ανοησίας

Και χαμογελώ δακρύζοντας

Όχι γιατί πονάω…

Αλλά γιατί αισθάνομαι την αναπνοή σου στον αέρα

Και την μυρωδιά των μαλλιών σου στην αρμύρα της θαλάσσης

Δυο ματιές..

Δεν πειράζει.

Ισως και να ναι αστειο.

Μα σε κοιτώ από ψηλα.

''Δεν πειράζει μικρή, υπάρχει και το αύριo''