Σε μια πολυ μικρή στιγμή το σύμπαν εκρήγνυται (Νάσος & Βιβή)

(Το κάτωθι ποιήμα έχει γραφτει απο μένα και απο την Βιβή. Της το αφιερώνω και θέλω να το χει συντροφιά όταν δεν νιώθει καλά. Γιατι Βιβή μου, μπορεί να μαστε μόνοι μας, μα οταν δεν μας φτάνουν οι στιγμές...κάποιες λέξεις ειναι θησαυρός. Πίστεψε με.. το πάντα δεν είναι μάκρια.)

[Νάσος]

Το άπειρο είναι πολύ λίγος χρόνος μπροστά στο τίποτα

στις πράξεις του χθες και στα ποτέ του αύριο

σε μια λίμνη που ναι σαν καθρέφτης κοιτώ και με θυμάμαι

σε ψέματα θολά χορεύω τολμηρά

και κλείνω την αυλαία με μια αλήθεια μοιραία

νεκρός στην ανάπαυλα της στιγμής

στο διάλλειμα για ξεκούραση

[Βιβή]

Μοιάζει ο παράδεισος να είναι μακριά

δύσβατα μονοπάτια δυσκολεύουν τους ρομαντικούς

και εγώ γυμνή από άμυνες που σε προφυλάζουν από τον πόνο

και μακριά από ψήγματα ελπίδας και ζωής

αναζητώ το νόημα ενός ταξιδιού αμφίβολου και ανασφαλούς

την ώρα που η απόγνωση φωτίζει

τούτο το βράδυ.

[Νάσος]

Ξαπλωμένος στην ουράνια πανδαισία

Ατενίζω τα μικρά αστέρια

Ακούραστα καλπάζουν τα κύματα της στιγμής

Και συνθλίβονται ανέμελα με ένα προφητικό χαμόγελο

Στους βράχους των αιώνων

Και εξαντλημένα εκπνέουν

Αφήνοντας πίσω μια τζούρα μοναξιάς επάνω στο δάχτυλο σου

Μια σπίθα θαρρώ θα ναι φωτιά

Στην καρδιά μου πάλι

Στην σκιά της λυπημένης τσουλήθρας

[Βιβή]

Και καθώς πλησιάζει το χάραμα, καθώς πλησιάζει η αυγή

μην με ψάξεις.

δεν θα μαι ούτε στις μελαγχολικές μελωδίες φιλόδοξων τραγουδιών

ούτε στα κρυμμένα νοήματα άδοξων ποιητών

ούτε καν στις κουΐντες που κρυβόμουν όταν φοβόμουν την σκηνή.

γιατί θα χω γίνει όνειρο που πικρά θα σε στοιχειώνει

καθώς πλησιάζει η αυγή

[Νάσος]

Μια λυπημένη πανδαισία χρωμάτων σαν ψυχεδελική αστάθεια

Μια μάσκα της ευτυχίας

Σε δυο κουτάκια ψέμα αρμενίζω

Σαν ένα πλοίο που μπατάρει

Ναυτικός εγώ

Δεν αντέχω το βάρος άλλο πια

Τα δυο μου φτερά με χάνουν πια

Κρυμμένα αποφθέγματα σε θέματα

Ληγμένα αποθέματα

Της ζωής τα τέρατα.

[Βιβή]

Δεν θέλω ποτέ να δείξω τι νιώθω όταν πονάω

γιατί είναι δικό μου

κρυμμένο μυστικό το φυλάω στους δαιδαλους της ψυχής μου.

και ακόμα κι εκείνες τις στιγμές

που θαρρείς πως η καρδιά συνθλίβεται-μην φοβάσαι!

εγώ -κρυφά- γελώ

και του είμαι ευγνώμων

γιατί έδωσε ακούσια στην καρδιά μου παλμό

[Νάσος]

Σαραβαλιασμένα βιβλία

Μουλιασμένα απ’το κλάμα

Φορείς αναμνήσεων

Πίκρες

Σε ένα φανάρι σε άφησα κάποτε

Στην διάβαση της ζωής

Πίστεψε με

Θα σε βρω στην άλλη μεριά

[Βιβή]

Νάσο, δεν μπορώ.

δεν μπορώ να βγάλω πόνο σε αυτή την πρόταση

[Νάσος]

Είναι γιατί μας κρατάνε συντροφιά οι στιγμές

Είναι μοναδικές και ανεπανάληπτες

Να τις προσέχεις

Και μη πέφτεις χαμηλά

Ένα κομμάτι

Ζούμε..