Thursday, November 22, 2007

Κοινωνικός Ιδρώτας

Αντίστροφα παραπατώ στην πεθαμένη δόξα

Δεμένος χειροπόδαρα αυτοκτονώ

Και αγγίζω παραμιλώντας το νοητό σεντούκι

Σκέψεων

Αμαρτωλών χαμένων και πτωχών

Σε μια ανάπηρη σιωπή

Στον καιάδα της νιότης

Σε ένα ποίημα αγκαθωτό

Και ατενίζω εμένα σε έναν

Ορίζοντα θανάτου

Στην έκλειψη του ελπιδοφόρου ηλίου

Κτυπώντας την πόρτα του μέλλοντος

Ερωτοτροπώ με το παρελθόν

1 comment:

Anonymous said...

Ναι, αυτό το παρελθόν θα σε κυνηγάει...
Όμορφο...Όπως κάθε ποίημα σου!