Ναυαγός στα πιο μικρά ‘’γιατί’’ του κόσμουΣτα ψεύτικα λογύδρια των ηρώων
Στα ρομαντικά αποφθέγματα των σαλεμένων
Μια νοσταλγία πονεμένη
Αναπολώντας το τι μας μένει
Μια γλυκιά ριπή μοναξιάς
Από το όπλο της σιωπής
Στην κρυφή σου φαντασία
Χορεύω στροβιλίζοντας γύρω από τα νοητά χαμόγελα
Ανόητα δάκρυα και ανόητες αγάπες
Σβήνουν σαν τσιγάρα
Και η κατάληξη, ‘’καρκίνος’’
Στο άψυχο σου σώμα
Την νιώθω την ησυχία
Συνοδοιπόρος στις θάλασσες της ζωής
Κλεισμένοι σε ένα σεντούκι θησαυρών
Πειρατές των θεών
Από τη μια
Αστέρι
Και απ’την άλλη
Θυμωμένο
Αγέρι
1 comment:
Part1
"Έλα σε μένα, χαρά ενοχής,
γέννημα του κενού,
γυμνή μεσ΄ τους γυμνούς
στενή
μεσ΄ την ευχέρεια,
με κατεβασμένες τις άγκυρες
του μεθυσμένου σου ματιού,
να αρμέγω στις κόρες του παντρέματα.
Έλα,
και θα μεριμνήσει η αλήθεια μου για το φως σου
και η ανάσα μου για τη μοναδικότητά σου,
αναρρώνω έξω απ΄ τη μεγάλη σου καρδιά,
με ανοιχτά τα πεδία
με κλειστά τα δεινά,
Πάψε...
Σ΄ άκουσα να το λες.
Όλο το ίδιο και το ίδιο παρακάλιο:
Ω, σε ικετεύω,
Δει-
ξε-
μου,
πως να πεθάνω.."
Part2
Γλιστράω...
Έτσι όπως γλιστράνε τα λόγια σου μέσα στο άπειρο,
εφτά φορές σαν χαλαρό μονοπάτι.
Γλιστράω...
Κάθε που γυρίζεις,
που κινδυνεύεις να με φας
με παρδαλές, τσουχτερές μεγεθύνσεις,
καθώς η απουσία σου
παίρνει χρώμα γαλάζιο.
Χλιαρή μου αγάπη...
Μην διαψεύσεις τα σπαθιά μου.
Τ΄ ακόνισα χθες
για σένα.
Post a Comment