Wednesday, December 05, 2007

Υποκριτική Ινσόμνια

Σε μονοπάτια σχιζοφρένειας
Ανταλλάζουν ματιές οι κρυφές φωτιές της ψυχής μου
Σαν γυαλί κουρασμένο που όλο σπάει
Σε ένα κρεβάτι άυπνο
Φωλιάζει η νύχτα μου
Άρρωστη και νωχελική
Φρικτή και κουρασμένη
Και άλλοτε πάλι σε μια γωνιά κουλουριασμένος
Κλέβω τις δίνες χαράς
Που μ’αγγίζουν σαν αγχόνες
Σε ψεύτικα δωμάτια συναισθημάτων
Ένα ρολόι αλλαγής που ολοένα και λιώνει

Πληγές επώδυνες που μοιάζουν με καράβια
Που αρμενίζουν
Στην θάλασσα του σώματος μου


3 comments:

Anonymous said...

Σήμερα πέθανε η άνοιξη.
Δέντρα, λουλούδια.
Μαραζωμένα από την θλίψη.
Ξεθωριασμένα από τα τότε χρώματα τους.
Ακολουθούν την πορεία που χάραξε στον ζαλισμένο νου τους.
Σωπαίνουν.
Με δάκρυα στα μάτια.
Θυμίζουν παγωνιά.

Σήμερα πέθανε η άνοιξη.
Το πένθιμο τραγούδι της αγγίζει τα φτερά μου.
Πετάω μακριά σκοντάφτοντας στην σκέψη μου.
Στην σκέψη σου.
Στα8ερά το αίμα τρέχει.
Στάλα.
Στάλα.
Αντηχεί ο γδούπος του.
Φωνάζει για βοήθεια.
Κάθε σταγόνα, μια λέξη.
Κάθε σταγόνα, μια μνήμη.
Πνίγομαι στο αίμα μου.


Ήταν χαμόγελο αυτό?
Σήμερα πέθανε η άνοιξη.

Anonymous said...

A RE NASO...........

Anonymous said...

Σκέψεις αφημένες στην ερημιά των σελίδων.
Κάνω την αρχή.
Κάνω την αρχή.
Εξατμίζομαι.
Εξόριστη με έναν ίσκιο στο στόμα.
Πόνο.
Στον ήδη πόνο προσθέτω.
Και είναι τα μάτια μου κλειστά.
Πρησμένα από το κλάμα.
Η κάθε νύχτα μου, ριζώνει θύμηση.
Να σε καλώ.
Και εσύ να γυρίζεις.
Σε μία ακινησία καθισμένη.
Εκεί φτύνω τα σπλάχνα μου.
Έχω την γεύση ξοδεμένου αίματος.
Τρέφομαι με τον λωτό της μοναξιάς.
Τρέμω τον ψίθυρο, χαλάει την σιγή μου.
Στου απείρου τα σκοτεινά μονοπάτια χωρώ.
Χτυπάς ξανά και φεύγεις.
Κράτα μου το χέρι.
Στο τίποτα ζω.
Και από εκεί τα πήρες όλα.

Πανομοιότυπα υβριδικά όντα μοιράζουν λησμονιά.
Ανώνυμες συλλογές ονείρων.
Στους υπονόμους των διεφθαρμένων αντιθέσεων.
Κείτονται.
Κείτονται.
Ώρα μηδέν.
Μηδέν.



Αχ ρε ΝΑΣΟ