Βλέπω τα όνειρα σαν χάπια Μικρές κάψουλες αδρεναλίνης
Σε τραυματισμένες φλέβες ενοχών
Αθώων
Ημικρανίες
Σαραβαλιασμένες σαν το αμάξι της ζωής
Ασφυξία σε ένα τετράγωνο οξυγόνου
Υπάρχουν άραγε αστεία που να θυμίζουνε κηδείες?
Αναπάντεχα υπάρχω
Ασπιρίνες νοητές
Τα χέρια σαν μαχαίρια
Απόψε αντηχώ στα πιο γλυκά μεσάνυχτα
Είναι ο πιο πικρός ρεαλισμός
Στα σοκάκια του σουρεαλισμού
Μέχρι να γίνει η αλήθεια ψέμα
1 comment:
Πες μου ένα ψέμα αληθινό
κάνε να το πιστέψω
Σαν παραμύθι πως ο πόνος
δεν πονά
τις ώρες αυτές τις μικρές
που η ζάλη
ερωτοτροπεί μαζί μου.
Μια γλυκιά παραίσθηση
κι άλλη μια
κι άλλες πολλές
τον φόβο να ξεκάνουν.
μια τελευταία...
και η άδεια
η ταμπλέτα μου χαμογελά,το κοινό χειροκροτά και η αυλαία πέφτει
Post a Comment