6:09 (έξι και 09)

Σα να θέλω να πετάξω
στη λάσπη μέσα να χωθώ
να σε βιάσω
το κορμί μου χτυπά
το κορμί μου κινείται πέρα
στο άπειρο
εξατμίζομαι
το πόσο το χρειάζομαι
σκίρτημα
θάλασσα στα πόδια μου
ανεβαίνει
σαν αλυσίδα
κλείνει τη δίοδο μου
τα φύκια κολλάνε πάνω μου
σαν βδέλλες
ιστορίες
ιστοριών
στιγμών
με ενέσεις
ενέσεις
καταστροφή
σε νότες
περιστρέφονται σαν ξυράφια
να ξυπνάς
να ανοίγεις μάτια
να τρως ψωμί
να πίνεις νερό
να πεινάς να διψάς
να ανοίγει το στομάχι και να ξερνάς ουτοπία
πως είναι το παρόν
κοπάνα το με μια πέτρα
και ονόμασε το μέλλον
μετά χαμογέλα
και προσποιήσου τον βλάκα