Και εικόνες που σαλεύουν ανεπαίσθητα
σε πρωινό φθινοπωρινό αγέρι
θυμίζουν τα ονειροπαλέματα
κραυγές αυγουστιάτικες, οι φίλοι, οι στιγμές
δεν ξέρω πως ταξιδεύουν
εγω να γράφω μανιωδώς
πολλες στιγμές, ήχοι και αρώματα
και όταν βρέχει, τα καλοκαίρια χαράζονται
απ'τις σταγόνες
είναι δεν είναι πιθανόν
δημιουργούνται χρώματα
οι πρώτες ζέστες
με τα πρώτα κρύα
μια μίξη με αναφιλητά
και κάθε τέλος
μια νεα αρχή
4 comments:
Μην περπατασ με τα βρωμικα ποδια σου μεσ στα κεφαλια μασ.
yperoxo...:)
Έτσι και όλος εσύ θα έχεις λησμονηθεί
Σε τριακόσια,
Τρεις χιλιάδες
Ή τριάντα χιλιάδες χρόνια.
Μπορεί να έχει λησμονηθεί κι η ίδια η ιδέα της ποίησης,
Αυτή που εσύ ήσουν ο αφέντης της,
Που από το ένα μέρος φρόντιζες τις λέξεις
Κι από το άλλο την ψυχή.
Πρέπει, λοιπόν, να βιαστούμε
Να επανορθώσουμε αυτό που σου έγινε,
Όσο είναι ακόμα νωπός ο θάνατος σου.
ομορφο..πραγματικα..
Post a Comment