Ungrateful to be Alive

Είναι τα λόγια μας δυναμίτες

είναι εκρήξεις μαγνητικού πεδίου στα χέρια μας μέσα

είναι το κλάμα μωρού

που ψάχνει την μητέρα του

είναι η αγωνία σου

όταν κλαίς πάνω στο μαξιλάρι

που αγκιστρώνεσαι

βαριανασαίνεις

φωνάζεις

μπήγεις το στόμα σου

ολοένα και πιο βαθιά

μέσα στο ύφασμα

να πνίγεσαι

ταυτόχρονα να ζητάς κι αέρα

να μπαίνουν σκέψεις στο μυαλό

θολώνει η κρίση σου

μπλεβίζει το κορμί σου

αέρας

αναμνήσεις

κατανόηση πως δεν αλλάζουν τα πράγματα

ασφυξία

μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

το κλάμα

ξανά και ξανά και ξανά

μαρτυρικά τραβάς το σεντόνι πάνω απ'το κεφάλι σου

χτυπά η πόρτα

χτυπάνε τα τηλέφωνα

δεν θες να βγείς, δεν θες να αγγίξεις

γη

δεν θες να είσαι εδω

τραβάς το σεντόνι

σφίγεις τις γροθιές σου

σκίζεται το σεντόνι

μια ένταση, είναι δυναμίτες

είναι τα λόγια δυναμίτες

ειναι αυτό που αποκαλώ μπαρούτι στα σπλάχνα σου

ανατινάζεσαι ρε

το ξέρεις, οταν τα όνειρα σου ψάχνεις

σε ερημικά τοπία

οταν βυθίζεσαι σε ουτοπίες

και σε πιάνει η παράνοια

μεταλάσεται το κρεβάτι σε κάτι ανώτερο

το μαξιλάρι γίνεται ο θάνατος

Δεν κλαίω, οχι δεν κλαίω

και δεν φωνάζω

φτύνω αίμα απο τα ουρλιαχτά

γιατι εγω

δεν είμαι

δεν είμαι άνθρωπος απλά

είμαι άνθρωπος μεσα σε ενα κουτί.