1918

Τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα και γω στεκόμουν ακίνητος λίγο πιο πέρα. Ο αέρας της χαίδευε τα μαλλιά, της ξήλωνε κάθε λύπη μέσα απο τις ρίζες των μαλλιών της, τα τράβαγε σαν σύγχρονη μήδεια, γινόταν ο αστέρας της, τα παιδιά της κείτονταν μέσα στο χώμα κι αυτή ακίνητη, χαιρετούσε. Νομίζω πως παριστάνω κάποιον γελοίο, πως δεν υφίσταμαι σαν μορφή. Την κοιτάω επίμονα και καταλαβαίνω πως αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, τα γέρικα μου μάτια να την διερευνούν, να αναλογίζονται το καθε ‘’τι’’ και ‘’πως’’ της.  Δικαιολογίες πολλές θα μου έδινε για το γοερό της κλάμα, σκέφτηκα, αν της έδινα την ευκαιρία. Μα μόνο η απολογητική μου ματιά στόλιζε το προσωπό μου, γινόμουνα καλόγερος να σκιάσει η σκιά της, στολίδι για την λύπη της, εγω, να ήμουν μόνος σε αυτή την καταιγίδα δεν το περίμενα. 

Το βλέμμα μου απομακρύνθηκε, το παραδέχομαι. Σκοτείνιασε απο τις τύψεις. Ποιος ήμουν εγω, και ποιος ο χάρος, εφάνταζα σκιάχτρο στα ροδαλά της μάτια, παρείσακτος στις πιο κρυφές της σκέψεις. Συγκίνηση υπάρχει, δεν το κρύβει πια κανένας μας, τα μάτια μας συναντήθηκαν ξανα. Φοβάμαι, βραχνάς στο λαιμό μου, δεν ξέρω πως αντέχω να αναπνέω, μυρίζουνε λουλούδια μα βλέπεις μόνο χώμα, χώμα, μόνο χώμα. Κορμιά, στους βυθούς της θάλασσας, της χωματένιας θάλασσας, στην πίκρα, φαντάζουνε οι μάνες καράβια μικρά, γεμίζουνε την θάλασσα αυτή, προσπαθούνε να την πνίξουν με τ΄αλμυρά τους δάκρυα. Ξεράθηκαν μολίς αγγίξαν το χωματένιο κύμα. Δεν ωφελεί πια.

Προσπαθώ να αγνοήσω την σιωπηλή της κραυγή. Δεν περνάει πια κόσμος, κι αυτή μοιάζει με άγαλμα αρχαίο και γκρεμισμένο. Φωνάζει, μέσα στο μυαλό της, ουρλιάζει –μάλλον ειναι καλύτερο ρήμα- καλεί τους δαίμονες να απολογηθούν.

‘’ Πόσες απάνω σας ελπίδες είχα  έναν καιρό βαλμένες, η πανάθλια, να με γεροθροφήσετε, κι οπόταν ξεψυχήσω, να με νεκροστολίστε πρεπούμενα, πού το ζουλεύουν όλοι. Μ' άχ, η γλυκιά μου απαντοχή αφανίστη. Χωρίς εσάς, έχω μπροστά μου ζήση να σύρω θλιβερή και πονεμένη.‘’

(Eυριπίδη Μήδεια -6^Ο επεισόδιο- 1002-1500)

Τα μάτια της μαύρισανε, ψυχή δεν είχε πια.

Εγύρισε, μου μίλησε.

Εσιώπησα και γύρισα απ’την αλλη,

δεν ήθελα να ακούσω.