Μηδένισα ρολόγια, μαύρες τρύπες
και σοβάδες
στις νύχτες διέγνωσα χιλιάδες πόνους
χιλιάδες σκιρτήματα
απεγνωσμένα παραρτήματα τηλεφωνικών συνδέσεων
με ελλάδα, αμερική, γαλλία, αγγλία
σταγόνες σπαραγμού
γι'αυτο το ρημαγμένο μας ''εγώ''
που σφυρίζει αδιάφορα
στα δερμάτινα μας κουφάρια
που σφύζει απο υγεία και τρέμει αρρωστημένα
Μ'αρέσουν αυτές οι συζητήσεις
χωρίς αντίκρυσμα, που πέφτουν στο κενό
που μοιάζουνε με ρόδες τετράγωνες
στα χείλια μας μέσα
που παγιδεύονται στα χέρια μας
που διαφεύγουνε στις φλέβες
και τσιρίζουν κάθε βράδυ
για όνειρα, για ξένους
που δεν γύρισαν ποτέ και τους ψάχνουν στα σκοτάδια
διοτι αν ήξερες πως ειναι να γυρίζεις
σαν αγρίμι μες στις σκιές, δεν θα θελες
να κρύβεσαι στο φως, στους ίσκιους αυτών που σου λείπουν
Αυτα τα σιδερένια, τα ηλεκτρικά παραπήγματα
οι αστερίσκοι, στους δρόμους της χώρας
δεν μοιάζουν με αστέρια
δεν είναι φορείς ελπίδας
είναι φορείς απόγνωσης, δακρύων, γέλιου κι ερωτήσεων
τσακίζουν τα κορμιά μας με κάθε χτύπο κι ευκαιρία
διοτί δεν είναι σοβαρο
να είσαι νέος, να στάζεις σοφία
και να σαι
μαστιγωμένος με καλώδια τηλεφώνων
σε λεωφόρους, σε οδούς
σε σπίτια μέσα
να βρίσκεις πηγαιμό
στην ίδια την Ιθάκη.
1 comment:
lost but dreaming
Post a Comment