Carpe Omnia

Συνήθισα να αφουγκράζομαι κυκλώνες

για να σταματάω την αναπνοή μου στο κατάλληλο σημείο

μιας και έχω τις δυνάμεις

να σβήνω φλόγες μιας ψυχής που σκάνε

σαν τα κύμματα στις στάχτες πάνω της ζωής

στα βράχια που εξοστρακίζονται

σαν πέτρα

δυναμίτης

να φέγγει χλωμά στα πρόσωπα τους

γκρεμίζοντας παράθυρα ψυχής

χαμόγελα ημισέληνα

σε ποια μεριά θα γείρουν

Εγω δεν έγινα αυτός που ήθελα

έγινα αυτός που ήθελε εκείνος

ο σκιώδης κίσσος

στα νύχια μου επάνω σείεται

μοναδικός πλανήτης

αυτά τα στίγματα σιωπής

δεν γυρίζουν πίσω

δεν γίνονται σπόροι για κίσσους φωτεινούς

χλωμός ουρανός, εγω να γίνομαι

Στα μέρη που συγκράτησα σε μνήμες απλησίαστες

φυτρώσαν ημικρανίες

στα κεφάλια ηλιθίων, στους ψυχρούς σκελετούς

στα σκέλια θνητών

που άγγιξαν μονομιάς

την θνησιμότητα τ'ανθρώπου

στα νύχια τους δεν γίνεται σεισμός

αναπαραγωγή αισθήσεων

μιας έκλειψης

αισθημάτων μιας αλλης διάστασης

παρα μόνο

φύεται ο κισσος της ντροπής

για αυτούς π'αγγίξαν

πυρσούς

δίχως να ανάψουνε φωτιά.