Υπερίων

Χρωματίζω με τα δάχτυλα μου το κορμί του χρόνου

για να μπορείς εσυ να μεταφράζεις 

τις λέξεις μου σε αισθήματα

για να μπορείς να αφιερώνεις τις λέξεις και τους λεξάριθμους

της ψυχρής κοινής λογικής σου

σε νυχτοπερπατήματα οδών με μεθυσμένα ονόματα

μονάχα αυτά τα ανάποδα ρολόγια 

ξέρουν να μετρούν

τα συναισθήματα, χιλιάδες είναι

και υψώνονται σαν άστρα στα σεντόνια μου

Δεν είναι παραμύθια

είναι αιμοβόρες μαύρες τρύπες

οι σκιές συναισθημάτων

που σκίζουνε κορμιά στις μοναξιές των άδειων κρεβατιών

αυτά τα δύσκολα ερείπια

που δάκρυα πλημυρίζουν για να θρέψουν

κορμιά, φυτά

στον πηγαίμο της νιότης

κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις

απρόσμενα

μη δεις, σκιές

μη δεις, ιπτάμενες αυταπατες

γονάτισε και ψέλλισε

τα χέρια σου να γείρουνε στα αστέρια μέσα

να γίνουν μια

συζήτηση με μια στεριά γεμάτη αστέρια.