Monday, May 23, 2011

διπλή

 γιατι εγω συνηθίσα να υπάρχω
μετέωρος στη σφαίρα της φαντασίας
τα αισθήματα σου να ναι μικρές
ριπές ανάμεσα στα κολεόπτερα
που σφύζουν απο ζωή, για να σαι συ
ήσυχος
για να μην δυσκολεύεσαι ν'αναπνεύσεις,
για να μην ακούγεται ο ρόγχος σου
τα βράδια,
καθώς ο θάνατος σπιλώνει το ξύλο της πόρτας
συσπειρώνεται και έρπει,
επάνω στις σκλήθρες, έρπει, φωτιά,
φωτιά, φωτιά, δεν ησυχάζεις ούτε στιγμή,
καθώς το δωμάτιο γίνεται σφιχτό ζωνάρι
στα χέρια σου,
όπως κι αν με κοιτάξεις, 
δεν παύεις
να είσαι, ουρλιαχτό.

2 comments:

porcelain said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

Τι εννοείς?